Rozdział 52 "Tradycja"

Dziś notka od autora przed rozdziałem :D Bo jest kilka spraw do omówienia, ale spokojnie dziubki, nie będę przeciągać ;)
Po pierwsze, na fanpage była poruszona kwestia maratonu - być może nie z każdym rozdziałem się uda, jednak postaram się nieco ożywić tego bloga i do końca roku wstawiać tu posty raz na tydzień. Być może nawet nieco dłużej, bo zamysł mam taki, by pociągnąć tak maraton do ok. 63 rozdziału. Po tym prawdopodobnie będzie krótka przerwa, z miesiąc, może dwa czy trzy, ale to już max trzy i to też nic pewnego :P.
Druga sprawa to ankieta! Oddaliście łącznie 36 głosy, a zwycięzcą z 22% jest... A co będę mówić, znajdziecie to w dzisiejszym rozdziale :D Dla niecierpliwych i żeby nie było, że to sobie zmyśliłam -> screen <- :P.
Trzecia, już ostatnia... W sumie to prośba, niż sprawa. Wiem, że jest tu wielu cichych czytelników i nigdy mi to nie przeszkadzało. Nie chcę też robić jakiś zabiegów, by zwiększyć sobie liczbę komentarzy (typu następny rozdział jak wbijecie 10 komentarzy, to nie youtube i walka o łapki w górę xD). Nie same komentarze się liczą i wiem, bo okazaliście to nie raz, że mam stałych i naprawdę wspaniałych czytelników, którzy są ze mną i z tym opowiadaniem podczas wszelkich zlotów i upadków lub po prostu lubią tą historię. To naprawdę cieszy, ale jednak kiedy wstawiłam jubileuszowy, bo 50ty rozdział i zobaczyłam, że prócz moich odpowiedzi są tylko dwa komentarze... Tak trochę smutek :'D. One są swego rodzaju zapłatą dla blogera za pracę, jaką wykonałam i poczułam, że nie odrobiłam pracy domowej :P. Oczywiście nie będę nikogo przymuszać do komentowania, ale pamiętajcie, że to miłe, kiedy w ten sposób doceniacie autora :). 

Nie przedłużając, łapcie wcale nie najkrótszy rozdział, który w szczególności powinien spodobać się fanom NaLu (... a może właśnie nie? xD), ale nie tylko. Trzymajcie się ciepło, moje dziubki i miłego czytania! :*
A następny rozdział już za tydzień!

12 maja

Lucy przekonała się, że Natsu naprawdę potrafi dotrzymywać słowa. Czy tego chciała, czy nie, niemal nieustannie musiała mu towarzyszyć przy przeróżnych sprawunkach. Mężczyzna zabierał ją ze sobą niemal wszędzie, a że do jego głównych zadań należało załatwianie interesów w China Town, Lucy zdążyła bardzo dobrze poznać tą dzielnicę oraz tamtejszych mieszkańców. Co prawda część osób kojarzyło ją z pracy w sklepie Hildy, jednak Natsu znał tam niemal każdego. I początkowo niemal każdy dziwił się, widząc ich razem - niekłócących się i niekrzyczących na siebie na całą ulicę – lecz z czasem przywykli do ich współpracy.

Najgorszym z zadań dla Heartfilii, wbrew pozorom, było odwiedzanie apteki, należącej do panny Blendy. Sherry nigdy nie szczędziła zawstydzających słów o wyglądzie nowej towarzyszki Dragneela i zazwyczaj ich rozmowa kończyła się niezręczną aluzją, od której Lucy płonęła rumieńcem, a Natsu albo nie słyszał, albo udawał, że nie rozumie podtekstów farmaceutki.

Mimo wszystko dni mijały spokojnie, a praca Dragneela okazała się mniej fascynująca, niż sądziła. Nie, żeby się nudziła – z Natsu, którego temperament był porównywalny do aktywnego wulkanu, ciężko było się nudzić.  To raczej zadania, które zlecał mu Don Dreyar – a raczej jego brak – sprawiał, że utknęli w dziwnej stagnacji.

Aż do dziś.

Lucy zdążyła na tyle poznać Dragneela, by wiedzieć, jak bardzo stroni od przeróżnych środków lokomocji, dlatego widok zaparkowanego przed kamienicą dostawczaka, Citroena H, wzbudził w dziewczynie niemałe emocje. Czuła w kościach, że to będzie ciekawy dzień.

Jej przeczucia zaczęły się potwierdzać, gdy po wjechaniu do China Town nie zatrzymali się przed apteką Blendy.

– Dokąd jedziemy? – spytała Dragneela, który od samego rana emanował energią. Wyglądał na podekscytowanego.

– Zobaczysz – oznajmił tajemniczo, z uśmiechem żując imbirową gumę, która okazała się świetnym rozwiązaniem na jego chorobę lokomocyjną.

– Chociaż jakaś podpowiedź? – prosiła, jednak Natsu nic jej nie wyjawił.

W końcu podjechali pod sklep ogrodniczy, z którego wykupili całą saletrę potasową. Kiedy załadowali ostatnie worki do samochodu, zmachana dziewczyna w końcu nie wytrzymała.

– No powiedz wreszcie! – domagała się odpowiedzi. – Po co nam tyle nawozu? Laxus ma nowy pomysł na biznes i chcę otworzyć plantację pomidorów?!

Dragneel spojrzał na nią zaskoczony, lecz po chwili zaśmiał się głośno.

– Chyba nie byłaś dobra z chemii, co? – zakpił z przyjaciółki i otworzył jej drzwi Citroena. – Wsiadaj, wyjaśnię ci wszystko po drodze.

Heartfilia nigdy nie miała większych problemów z chemią w szkole średniej, jednak umilkła, gdy dowidziała się, do czego potrzebna jest im zakupiona saletra. Wiedza Dragneela na temat pirotechniki wywarła na niej ogromne wrażenie, ale była też skrajnie niepokojąca.

– Będziesz robić ładunki wybuchowe?! – wystraszyła się Lucy.

– A bo to pierwszy raz? Poza tym, z samej saletry za wiele się nie zrobi... Czekam za dostawą siarki ze stoczni, reszta też już jest w drodze albo na miejscu.

– Nie mów mi, że to wszystko trzymasz w swoim magazynie...

Kiedy Natsu nie odpowiedział, Heartfilia poczuła, że ciśnienie uderza jej do głowy.

– Czyś ty do reszty oszalał?! Trzymanie tego w jednym miejscu jest skrajnie niebezpieczne! I nielegalne!

– Wiedziałem, że będziesz marudzić – jęknął Dragneel.

– Nie marudzę, tylko staram się rozsądnie myśleć, w przeciwieństwie do ciebie! – zdenerwowała się. – I po co Don zlecił ci zrobienie tego w takiej ilości?

Natsu wzruszył ramionami.

– Zlecił, to robię. Zresztą, gdyby tego nie zlecił, to i tak bym to robił, ale nie miałbym na to tylu środków i czasu, co teraz. Gray i Erza przejmą moją robotę, więc nie musimy się martwić i przez najbliższe dni możemy spokojnie pracować w magazynie.

– Zaraz... Jak to pracować? – zdziwiła się Heartfilia. – Nie myślisz chyba, że będę ci w tym pomagać?!

– Nie martw się, wszystkiego cię nauczę – Natsu zapewnił nad wyraz spokojnie. – Siedzimy w tym razem, jak Bonnie i Clyde. Nie wywiniesz się z tego, hehe.

– Chyba oszalałeś! – wrzasnęła, ale swoją złością jedynie rozbawiła przyjaciela. Wiedziała, że nie ma sensu się z nim spierać. Kiedy się na coś uparł, nie było na tym świecie siły, która odwiodłaby go od wyznaczonego celu.

– Piroman – skwitowała krótko, gdy skręcili na główną ulicę North Faries.

– Zaraz tam piroman. Zarabiałem na życie tym, co umiałem robić, to wszystko.

– Ktoś cię tego nauczył? – dociekała nieco już spokojniejsza Heartfilia, a usta Dragneela drgnęły w dziwnym grymasie.

– Mój ojciec się tym zajmował. Pamiętam, jak zawsze na mnie wrzeszczał, gdy ruszałem jego rzeczy, albo darłem się, że „Jestem Ognistym Smokiem!” – zaśmiał się pod nosem. – Igneel strasznie się wtedy wkurzał. Raz wywinąłem mu niezły numer. Kiedy tak wołałem na podwórku, ojciec wybiegł na ulice i gonił mnie z trzepaczką do dywanów przez pół China Town. Kiedy mnie złapał i przetrzepał skórę, udawałem, że zemdlałem. Staruszek myślał, że coś mi zrobił, był śmiertelnie przerażony.

– Byłeś naprawdę niegodziwym dzieciakiem – stwierdziła Heartfilia, patrząc karcąco na roześmianego kierowcę. - Ojciec pewnie miał z tobą trzy światy.

– Fakt, dawałem się mu we znaki. Przynajmniej się nie nudził – zażartował Natsu. – Swoją drogą, słyszałaś o tym typie, prawda?

- O Ognistym Smoku?

- No! To był dopiero gość!

Dwudziestoletnia historia o podpalaczu z Magnolia City była już legendą – każdy choć raz słyszał o „Ognistym Smoku”. Mimo to Lucy nie przerywała monologu przyjaciela i słuchała go jak zaczarowana. Choć z każdym dniem dogadywała się z Dragneleem coraz lepiej, jeszcze nigdy nie widziała go tak zafascynowanego.

Słuchając Natsu z uwagą, raz po raz zerkała na jego twarz. Mogła to robić bezkarnie, gdyż mężczyzna skupiał wzrok na nieco już zakorkowaną główną dojazdową do portu. Nagle zdała sobie sprawę, że ma niewielkie problemy z oddychaniem. Jej klatkę piersiową ściskał nieprzyjemny, dość bolesny skurcz, dłonie zaczęły się pocić, a serce waliło jak młotem. Pomimo tego dokuczliwego doznania, uśmiechała się do przyjaciela pogodnie.

Po raz kolejny uświadomiła sobie, jak nieudolnie tłamsi w sobie żarliwe uczucie do Dragneela.

Spędzili w Harbor Gateway całe popołudnie. Lucy siedziała na kolebiącym się krześle, obitym w białą skaje i z zaciekawieniem obserwowała pracującego Dragneela. Po chwili poczuła, jak pomiędzy jej nogami przeciska się coś futrzanego.

– Teraz to się łasisz... – zachichotała zgryźliwie do kota, którego pamiętała aż za dobrze. Pomijając nietypową maść zwierzaka, przypomniała sobie, jak dachowiec zupełnie zignorował ją w potrzebie, poddając się higienicznym czynnościom.

– Cicho tam, Happy! – zawołał Natsu, gdy kociak wskoczył Lucy na kolana i zaczął pomiaukiwać. Dziewczyna, mimowolnie rozczulona przymilającym się pupilem, zaczęła go drapać po główce.

– To ty go tak urządziłeś? – zagadnęła do Dragneela, przeczesując niebieską sierść kota.

Mężczyzna, na moment odrywając się od pracy, posłał jej zniesmaczone spojrzenie.

– No wiesz?! Jak możesz... Kiedyś dzieciaki oblały go z okna farbą. Głupie szczyle.

Heartfilia spojrzała na Happiego ze współczuciem.

– Biedactwo... Czemu nie weźmiesz go ze sobą, do domu?

– Tu mu dobrze – oznajmił Natsu. – Koty przyzwyczajają się do miejsc, nie ludzi. Ale ciebie o dziwo polubił – dodał, widząc kątem oka jak zwierzak z błogością przymknął oczy, gdy Lucy podrapała go pod pyszczkiem. – Zazwyczaj ucieka od obcych albo drapie ich gdzie popadnie.

Po chwili Happy zeskoczył z kolan dziewczyny, która coraz bardziej się nudziła. Nie lubiła takiej bezczynności.

– Dobra, daj mi coś do roboty – oznajmiła w końcu. – Niech się na coś przydam. Może tu nieco posprzątam albo...

Zaniemówiła, widząc, jak Natsu odwraca się do niej z nikczemną miną, która z pewnością nie oznaczała niczego dobrego.

– Nie musisz dwa razy prosić! – zawołał wręcz radośnie, a Lucy wnet pożałowała, że zaproponowała chęć jakiejkolwiek pomocy...

– Ty to weź – poprosiła, wciskając mu w dłoń aluminiową puszkę.

Stali na samym krańcu portu, czując na sobie rześką, morską bryzę. Dzień powoli zbliżał się do końca i cała okolica oświetlona była pomarańczowym zachodem słońca.

– Nie ma mowy, to najlepsza część! – zaprotestował Dragneel, kładąc puszkę z lontem na ziemi. – Sama ją zrobiłaś, więc czyń honory. Nie bój się – pokrzepiał Lucy, podając jej paczkę zapałek.

 Heartfilia, niezbyt przekonana w to, co robi, wzięła od Natsu zapałki. Gdy podpaliła lont, odsunęli się od puszki na kilka metrów. Z niedowierzaniem obserwowała jasny płomień ognia, który buchnął z aluminiowego pojemnika. Po chwili zaczęły uchodzić z niego szare kłęby dymu.

– Brawo, Lucy! Właśnie zrobiłaś swoją pierwszą świecę dymną! – zaśmiał się Natsu i poklepał dziewczynę po plecach. Heartfilia nie sądziła, że sprawi jej to tyle radości i satysfakcji.

Dragneel, widząc wręcz dziecięce urzeczenie na twarzy Lucy, oświetlonej ostatnimi promieniami zachodzącego słońca, niespodziewanie przysunął się do niej i położył dłoń na czubku jej blond włosów.

– To całkiem proste, prawda?

Heartfilia ze zdumieniem spojrzała mu prosto w jego zielone, bystre oczy. Onieśmielona jego bliskością oraz rozczulonym uśmiechem, zdołała jedynie przytaknąć głową.

***

Wróciła do domu w wyśmienitym humorze. Kiedy brała kąpiel, czy szykowała sobie kolację, uśmiech sam nasuwał się jej na usta. Nie była tego świadoma i dopiero gdy się na tym przyłapywała, wnet ujarzmiała swoją radość. Kolejny dzień spędzony z Natsu nie powinien być dla niej powodem do takiego szczęścia. Co prawda nie robili nic złego – tylko pracowali – lecz mimo to dręczyły ją wyrzuty sumienia. Nie mogła mieć w poważaniu faktu, że Dragneel jest już z kimś związany, jednak każdego dnia, choć kompletnie nie rozumiała dlaczego, zakochiwała się w nim coraz bardziej i nic nie mogła na to poradzić. Z tą nurtującą myślą próbowała zasnąć, ale były to bezcelowe starania. Nie dlatego, że obiekt westchnień zaprzątał jej umysł – zawdzięczała to sąsiadom, którzy urządzili sobie męski wieczór. Gray i Natsu urządzali sobie takie skromne prywatki dość często, ale dzisiaj przechodzili samego siebie. Dochodziła druga w nocy, a oni jakby nigdy nic zagłuszali krzykami i śmiechem głośno puszczoną muzykę. Ewidentnie schlali się jak bela.

Stwierdziła, że jeśli zaraz się nie uspokoją, to będzie musiała zainterweniować, zanim któryś z pozostałych sąsiadów wezwie policję przez zagłuszanie nocnej ciszy. Nie minęła jednak minuta, a usłyszała, jak ktoś dobija się do ich drzwi.

Zaciekawiona, któremu pierwszemu z lokatorów kamienicy skończyła się cierpliwość, wyskoczyła z łóżka i na paluszkach podeszła do drzwi. Nie spodziewała się, że przez wizjer dostrzeże białowłosą, młodą dziewczynę.

Lisanna dobijała się do kawalerki chłopaków pięściami, lecz w końcu doczekała się otwarcia drzwi. Otworzył jej Natsu. Tak, jak Lucy myślała, chłop konkretnie się upił.

– Gray, na szczęście to tylko Liss! – Dragneel zawołał za siebie.

– Tylko Liss? – warknęła Strauss.

Lucy przycisnęła ucho do drzwi, by lepiej ich słyszeć. Zaczynało się robić ciekawie.

– No myślałem, że ktoś wezwał policję – zaśmiał się Natsu i przybliżył się do dziewczyny, by ją ucałować w policzek. Ta jednak odsunęła go od siebie.

– Na twoje nieszczęście to jestem tylko ja.

– Na moje... E, o co ci chodzi? – Dragneel podrapał się po potylicy. – I co tu w ogóle robisz?

– O co mi chodzi?! Co ja tu robię?! Od przeszło miesiąca się do mnie nie odzywasz! - Uniesiony głos Lisanny obił się echem po całej klatce schodowej.

– Przecież się widujemy w barze.

– W barze widujesz się z każdym! A poza nim? Wciąż szwendasz się z tą blondyną, a dla mnie kompletnie nie masz czasu! – Krzycząc, wskazała na drzwi Lucy, przez co Heartfilii podniosło się nieco ciśnienie. Ponownie wyjrzała przez wizjer i dostrzegła, że Natsu opiera się o framugę drzwi i krzyżuje ręce.

– Dziewczyno, zaharowuje się od świtu do nocy. Przestań mnie nachodzić i zrzędzić.

– Jesteś okropny! – zawołała Lisanna.

– Teraz jestem okropny, ale jak potrzebowałaś gotówki, to nie miałaś nic przeciwko! – zarzucił jej Natsu.

– Wtedy było inaczej!

– No właśnie...

– Natsu? Co to znaczy „no właśnie”? – Głos Strauss natychmiast stał się łagodniejszy, Lucy zaciekawiło, co tak naprawdę łączy tę dwójkę i w czym Natsu jej pomagał. Czyżby miała długi? Znając Dragneela taki problem załatwiłby w inny sposób niż spłatę, więc nie bardzo jej to pasowało.

– No dobra już... Niedziela ci pasuje?

Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że zupełnie odpłynęła w zamyśleniu i przegapiła część rozmowy prowadzonej za drzwiami.

W odpowiedzi na pytanie mężczyzny, Lisanna jedynie uśmiechnęła się szeroko i pocałowała go. Widząc, jak powoli i zmysłowo muska wargi Dragneela, Lucy poczuła ucisk zazdrości w żołądku. Nieco naburmuszona i smutna, położyła się z powrotem do łóżka. Chciała wreszcie zasnąć, ale zorientowała się, że po wizycie Strauss, jej sąsiedzi ściszyli muzykę, ale nie siebie. Słyszała dość wyraźnie każde wypowiadane przez nich słowo.

– Kiedyś wystarczyło jej, żebyśmy spotkali się od czasu do czasu w wiadomym celu, a teraz? Wymyśla jakieś spotkania i inne pierdoły. To nie na moje nerwy.

Lucy doskonale wiedziała, że nie powinna tego podsłuchiwać. Powinna schować głowę pod poduszkę, założyć na uszy stopery i tyle. Wiedziała, że to złe i głupie. Czuła, że będzie tego żałować, ale mimo to, klęknęła na łóżku i przysunęła się bliżej do ściany.

– Tak to już jest z kobietami – usłyszała Graya i brzdęk szkła.

Jeszcze było im mało picia?!

– Wiedziała, na co się pisze – Natsu warknął ze złością. – Mówiłem jej, jaki jestem. Cholera by to, przecież mieliśmy prosty układ. Nawet nie zauważyłem, kiedy i jak się wjebałem w to gówno po kolana... To twoja wina, żabojadzie!

– Czemu niby moja?! – ryknął Fullbuster.

– Bo mnie przed tym nie powstrzymałeś! Co z ciebie za przyjaciel! Ech...

Na moment obaj zamilkli, a po chwili Lucy usłyszała ich westchnienie, charakterystyczne po wypiciu napełnionej literatki.

– Starałem się jej pomóc, naprawdę. I co dostaję w podziękowaniach? Burę, że za dużo pracuję – Natsu zaczął się wyżalać. – Wyskakuje z pretensjami, że nie mam dla niej czasu, a niedawno to ja jak debil musiałem jej szukać po mieście, bo nie dawała znaku życia!

– Może złości się, bo spędzasz więcej czasu z Lucy, niż z nią? – zasugerował Gray. – Czego by nie mówić, od powrotu naszej sąsiadeczki do Magnolia City nie odstępujesz jej na krok.

– Wykonuję tylko polecenia dziadka – Dragneel oznajmił to oschłym, wręcz urzędowym tonem, a Heartfilia zaczęła się zastanawiać, czy dalej powinna ich podsłuchiwać. Po co w ogóle zaczęła...

– Pieprzysz farmazony. Mieliśmy się nią zająć razem, a od dobrych kilku dni prawie w ogóle jej nie widuję – stwierdził Gray. – I ty się dziwisz, że potem twoja dziewczyna przyłazi ci na chatę robić sceny zazdrości.

– Co wy wszyscy tak nagle z tą „dziewczyną”, zmówiliście się, czy jak?! To, że czasem widuję się z Lisanną, nie znaczy, że jesteśmy razem. 

– Chyba tylko ty tak myślisz, Natsu.

– Ach, szlag by to! – Dragneel jęknął ze złością, a następnie zawołał, jakby wreszcie przyznał się do czegoś złego – Nie moja wina, że wolę spędzać czas z Lucy!

Heartfilia przylgnęła całym tułowiem do ściany, a jej serce zabiło dwukrotnie szybciej.

– To może powinieneś pomyśleć o zmianie dziewczyny? – Fullbuster zaproponował żartobliwie.

– Nie może, a na pewno.

W tym momencie dla Lucy czas, jak i cały świat stanął w miejscu. Czy ona dobrze zrozumiała, że...

– Czy ja dobrze rozumiem, że... – zaczął wyraźnie zdumiony Gray, wypowiadając słowo w słowo myśli Heartfilii.

– Że co? Co?! Nie, nie to miałem na myśli, kretynie! – wrzasnął Dragneel. – Po prostu baby są mi potrzebne jak w dupie koszula. To chciałem powiedzieć! Lu jest w porządku, ale no wiesz...

– No niezbyt - przyznał Fullbuster. 

– Ja się po prostu nie nadaję do takich rzeczy! – Po głosie można było wywnioskować, że Natsu jest coraz bardziej poirytowany. Zaraz jednak dziewczyna usłyszała jego śmiech. – Lucy jest za mądra na takiego debila jak ty czy ja.

– Haha, rzadko to mówię, ale muszę przyznać ci rację – przyznał Fullbuster. – Poza tym, to w końcu Lucy.

– No właśnie.

Heartfilia zmarszczyła gniewnie brwi. Co to miało znaczyć, że „jest w końcu Lucy”?! Nic z tego nie rozumiała.

– Nie wiem, co odbiło Lissanie – kontynuował Natsu. – Wcześniej nie traktowała tego wszystkiego tak na poważnie. 

– Serio chcesz się z tego wywinąć? – spytał Gray po chwili namysłu.

– Nie mogę. Kuźwa, gdybym nie obiecywał tego Elfmanowi...

– Powiem ci jedno. Zanim cokolwiek zrobisz, zastanów się dobrze, czego ty sam tak naprawdę chcesz, bo możesz narobić niezłego bigosu.

– A ja ci powiem, byś sobie te swoje rady wsadził w dupę. Nie będę słuchać kogoś, kto sam nie umie sobie poradzić w tej kwestii.

– Że niby ja mam z kobietami jakiś problem?! Podaj mi choć jeden przykład! Jeden!

– No a kto zdupił sprawę z Juvią?

To były ostatnie słowa, jakie Lucy usłyszała z rozmowy swoich sąsiadów. Jak tylko zaczęli się tłuc, odsunęła się od ściany, a jej twarz nie wyrażała żadnych emocji. Zrobiła to, co powinna zrobić od samego początku – założyła stopery na uszy i zakryła głowę poduszką, czekając, aż któryś z sąsiadów nie wytrzyma i wezwie policję. Długo czekać nie musiała, jakieś dwadzieścia minut później zauważyła niebieskie światła radiowozu, parkującego przed ich kamienicą.

***

16 maja, niedziela.

Wiedząc, że Natsu będzie dziś zajęty, Lucy postanowiła skorzystać z dnia wolnego i zająć się swoimi sprawami. Właśnie wracała od Cany i Erzy z nowymi dokumentami dotyczącymi otwarcia kina. Planowała tylko wskoczyć do domu je odnieść i wstąpić do Levy, której nie odwiedzała od przeszło tygodnia. Co prawda McGarden wpadała czasem do baru, jednak brakowało jej spokojnych rozmów z przyjaciółką w cztery oczy.

Szukała kluczy od mieszkania, gdy za drzwiami sąsiadów usłyszała donośny śmiech Fullbustera. Przypomniało jej to, że miała mu przekazać pewną wiadomość od Alberony. Chcąc mieć sprawę z głowy, zapukała do nich i zajrzała do środka.

– Cześć, Gray! Wpadłam tylko powiedzieć, że... Natsu, a ty tutaj?!

Była święcie przekonana, że nie zastanie Dragneela w mieszkaniu. W końcu miał się dziś spotkać z Lisanną.

– A gdzie mam być? – zdziwił się Natsu, a Lucy ugryzła się w język. Przecież nie mogła powiedzieć, że parę dni temu ich podsłuchiwała.

Przelotnie zerknęła na kawalerkę sąsiadów. Chyba nigdy nie widziała jej tak czystej i wysprzątanej.

– Właź do środka, zjesz z nami!

Widząc, że jej sąsiedzi nie są zupełnie sami, pokiwała głową.

– Nie będę wam przeszka...

– Przestań pierdzielić i chodź! – Dragneel nie dał jej dokończyć. Chwycił Heartfilię za ramiona i zaprowadził do stołu. Siłą zmusił ją, by usiadła na wolnym krześle, po czym poszedł do kuchni.

Zawstydzona Lucy posłała zadowolonemu Grayowi nieco skrępowany uśmiech, jednak zaraz sposępniała, widząc, jak tuż za nim Lisanna wręcz zabija ją wzorkiem.

– Mówiłaś, że chciałaś mi coś powiedzieć? – zagadał Fullbuster do blondynki.

– Ach, no tak! Cana chciała, byś zajrzał do warsztatu. Jednego Peugeota nie idzie w ogóle odpalić.

– Jasna sprawa – odrzekł, a w pokoju znów nastała cisza. Słychać tylko było krzątającego się po kuchni Dragneela.

– Co to w ogóle za okazja? – spytała w końcu Lucy. – Wysprzątane mieszkanie, Natsu przy garach...

Lisanna prychnęła pod nosem i odwróciła głowę w bok, a Gray uśmiechnął się szerzej.

– Kiedyś to była nasza tradycja, że co każdą niedzielę siadaliśmy wspólnie do stołu przy, jakby to powiedzieć... Rodzinnym gronie. Natsu postanowił przywrócić ją do życia.

– Brzmi ciekawie – Lucy przyznała z podziwem. – Nie wiedziałam, że Natsu jest taki rodzinny.

– Najwyraźniej nic o nim nie wiesz – odezwała się wreszcie Lisanna. Jej głos był, delikatnie mówiąc, niezbyt przyjemny i obecność blondynki wyraźnie jej przeszkadzała.

– E, Lisanna – Gray odwrócił się do niej jakby od zniechęcenia. – Ty do dziś nie wiedziałaś, że Natsu umie choćby makaron ugotować!

Blade policzki Strauss w moment zrobiły się czerwone. Widząc jej oburzenie, Lucy zacisnęła palce pod stołem i wbiła w nie paznokcie, by powstrzymać się od chichotu. Przemilczała jednak tę uwagę; sama nie podejrzewała, że Dragneel umie zrobić w kuchni coś innego niż bałagan.

Chwilę później Natsu, nadzwyczaj zaangażowany w całe przedsięwzięcie, zaczął nakładać do stołu.

– Pomogę ci! – zawołała spontanicznie Heartfilia, udając się za nim do kuchni. Kątem oka dostrzegła, że Lisanna ponownie obsypuje ją piorunami z oczu.

„Co ja do cholery wyprawiam” – Lucy skarciła się w myślach. Co prawda rzekomo nie robiła niczego złego, jedynie wykazywała odrobinę dobrego wychowania, jednak miała wrażenie, jakby wyzwała Lisannę na pojedynek. Widząc jej wściekłe spojrzenie, czuła dziwnie przyjemną satysfakcję. Dlaczego wkurzanie jej sprawiało jej tyle przyjemności? Co w nią wstąpiło?! Postanowiła, że będzie lepiej, jeśli zaraz po posiłku ulotni się z kawalerki chłopaków.

Kiedy wreszcie wszyscy usiedli przy stole i spróbowali popisowego dania Dragneela, Lucy aż otworzyła szeroko oczy.

– O mój boże, to spaghetti to niebo w gębie! Jak ty je zrobiłeś?!

            – Bo ci powiem – Natsu zaśmiał się znad talerza. – To rodzinny przepis ojca.

Gray, którego od początku bawiła napięta atmosfera między dziewczynami, postanowił ją nieco podkręcić.

– Pewnie ci go zdradzi po ślubie – wypalił z buzią zapchaną makaronem, czym wywołał niemałe zamieszanie. Natsu aż zachłysnął się posiłkiem, a Lisanna, nie przestając wgapiać się we Francuza, z żądzą mordu wbiła widelec w talerz. Zaraz jednak wstała i zaczęła klepać po plecach coraz bardziej krztuszącego się Dragneela, który zaczął bić się pięścią po klatce piersiowej. W tym czasie zażenowana i zarumieniona Lucy, korzystając z nieuwagi tej dwójki, kopnęła pod stołem roześmianego do rozpuku Fullbustera.

– Co w ciebie wstąpiło – szepnęła ze złością. – Przestań ją drażnić.

– To żeś dowalił, żabojadzie – warknął Natsu ze łzami w oczach, gdy wreszcie uspokoił kaszel.

Heartfilia postanowiła jak najszybciej zmienić temat.

– Gray mówił, że takie niedzielne obiady to wasza tradycja. Często kogoś na nie zapraszaliście?

– Ogólnie to był pomysł Hildy – wyznał Natsu, zaraz po wypiciu całej szklanki wody. – No i Juvia raz u nas była.

– Juvia? Ta policjantka?

Dragneel pokiwał głową, a Lucy z przekąsem spojrzała na Graya, który natychmiast ucichł. Na Lisannę, która wciąż siedziała nadąsana, przestała zwracać uwagę.

– Gray, a co tam w ogóle u niej słychać? – zagadał Natsu, nie ukrywając cynizmu. – Może byś ją zaprosił na następny raz?

– Po tym, jak ostatnim razem obrzuciłeś ją makaronem? – furknął Francuz. - Na pewno przybiegnie tu w podskokach.

– O co ci chodzi, kłótnie przy obiedzie to też tradycja!

Gospodarze zaczęli opowiadać o tamtym pamiętnym zdarzeniu. Lucy omal nie popłakała się przy niej ze śmiechu.

Już dawno pora obiadowa nie była dla niej tak przyjemna i pomimo początkowych uprzedzeń oraz niezręcznej atmosfery, miała nadzieję, że przy następnej okazji sąsiedzi zaproszą ją ponownie.

– Bardzo wam dziękuję, chłopaki, ale na mnie już pora – stwierdziła Heartfilia zaraz po posiłku.

– Co? Zostań jeszcze! – zawołał pospiesznie Dragneel.

– Nie mogę, obiecałam Levy, że do niej zajrzę.

Lisanna przysunęła się bliżej zawiedzionego mężczyzny i głaskając jego plecy, oparła głowę na jego ramieniu.

– Skoro Lucy musi iść, to nie zatrzymujmy jej – zaświergotała Strauss słodkim głosikiem.

Natsu spojrzał na nią zmieszany i delikatnie odsunął ją siebie. – Nie przy jedzeniu...

– Przecież już zjedliśmy.

Widząc, co się święci, Gray klepnął się w uda i raptownie wstał od stołu.

– Zaczekaj, Lucy, podwiozę cię.

– Nie kłopocz się! – zawołała pośpieszne Heartfilia, wymachując przed sobą dłońmi, lecz Fullbuster zignorował jej protesty. Zabierając skórzaną kurtkę z wieszaka, szarmancko zgiął rękę w łokciu.

– Madame?

Rozbawiona Lucy w końcu złapała go pod rękę i wraz z Grayem pożegnali się z Dragneelem oraz jego partnerką. Szli tak w ciszy do najbliższego półpiętra. Tylko czekali, aż odejdą na bezpieczną odległość.

– Nie lubisz Lisanny, co? – spytała Heartfilia, wzdychając z ulgą. Wolna od bacznego wzroku Strauss czuła się, jakby wyszła z dusznego pokoju na świeże powietrze. W końcu mogła odetchnąć.

– Nie znoszę jej – Fullbuster skwasił się jak po zjedzeniu cytryny. – Przy tym idiocie jest słodka jak cukierek, ale kiedy coś idzie nie po jej myśli, potrafi opluć jadem. Nie przejmuj się tą despotką – dodał, dostrzegając, jak Lucy odpływa myślami.

– Jeszcze czego – prychnęła z obojętnością, jednak wciąż miała nietęgą minę.

– Lisanna dużo szczeka, ale nie gryzie – zaśmiał się Gray, ale otwierając przed Heartfilią drzwiczki od samochodu, spojrzał na nią z powagą. – Dobrze, że to nie ty z nim jesteś.

– A co, jestem jeszcze gorsza od Lisanny? – Lucy, siadając obok miejsca kierowcy, uniosła brwi i zaśmiała się głośniej.

– Wręcz przeciwnie i właśnie dlatego się cieszę. Natsu nie jest typem, który potrafi uszczęśliwić kobietę. A gdyby zranił ciebie, nie mógłbym mu tego darować. – Uśmiechając się cieple do zdumionej blondynki, potargał ją po włosach i zatrzasnął za nią drzwi.

***

Dziewczęta siedziały w salonie z kubkami herbaty i wspólnie oglądały Lugosiego, odgrywającego główną rolę w filmie „Dracula”.

Levy widziała, że Lucy ani trochę nie interesował przystojny hrabia na ekranie. Zamyślona, wgapiała się bezmyślnie w kineskop.

– No Lucy!

Wyrwana z letargu Heartfilia wzdrygnęła się i spojrzała na przyjaciółkę szeroko otwartymi oczami.

– Mówię do ciebie i mówię, a ty siedzisz jak pień! - zdenerwowała się McGarden. – Co się dzieje?

– A co ma się dziać? – Lucy wzdrygnęła obojętnie ramionami i zgrywając głupka, wskazała palcem na telewizor. – Zobacz, zaraz będzie scena z hrabią i Miną Harker!

W salonie zapadła grobowa cisza, kiedy Levy bez uprzedzenia wyłączyła telewizor.

– Nie denerwuj mnie, bo przez ciebie urodzę nerwusa – rozkazała, gładząc się po widocznym już brzuszku, a Heartfilia westchnęła ciężko. Doskonale znała ten jej ton głosu.

– Chodzi o tego kretyna, prawda?

Lucy pochyliła się nad herbatą.

– Znasz to uczucie, prawda? Kiedy wszystko nabiera barw i ma sens – zamilkła na moment, czując ucisk w gardle. – Kiedy cokolwiek by się nie działo, każda chwila przy nim to szczęście...

– Dlaczego nie powiesz Natsu wprost, co czujesz?

Palce blondynki zacisnęły się mocniej na kubku w żółte kropki.

– Dlaczego, dlaczego... Dobrze wiesz dlaczego. Przecież jest z kimś innym. Nie mogłabym... – Lucy przygryzła dolną wargę, znów czując ten sam ból w sercu. Do herbaty wpadła pojedyncza łza. – Jestem okropnym człowiekiem.

– Co ty chrzanisz! – zdenerwowała się Levy. – Nawet tak nie mów!

– Nie masz pojęcia, jakie myśli przechodziły mi dziś przez głowę...

McGarden raptownie posmutniała i po chwili zaczęła głaskać pochyloną przyjaciółkę po plecach.

– Każdy czasem ma podłe myśli, taka już ludzka natura. Liczy się to, co z tym zrobisz. I pamiętaj, zawsze będę po twojej stronie. Nawet jeśli postanowisz pomóc Lisannie zniknąć bez słowa, daj tylko znać!

– Levy... – Lucy spojrzała na rozbawioną przyjaciółkę z politowaniem, ale po chwili sama uśmiechnęła się ciepło i przyłożyła dłoń do jej brzucha. – Dobrze, że twoja mama zakochała się w kimś normalnym.

- Nie do końca nazwałabym Gajeela normalnym.

Rozbawiona Heartfilia niespodziewanie otworzyła szeroko oczy. Lekko wystraszona spojrzała na McGarden.

- Czy to...

- No co się tak dziwisz? Nico chce się przywitać ze swoją ciocią - zaśmiała się Levy.

- Nico? - szepnęła Lucy, lecz czując kolejne kopnięcie dziecka, wręcz się rozczuliła. Było to dla niej bardzo osobliwe, ale i piękne doświadczenie. Tak ujmujące, że niemal natychmiast zapomniała o swoich troskach. Uświadamiając sobie, że jej przyjaciółka zakłada nową rodzinę i jest szczęśliwa, wzruszyła się.

- Lucy, co ty, nie becz!

- Wybraliście śliczne imię - przyznała Heartfilia, puszczając poprzednią uwagę przyjaciółki mimo uszu i ponownie głaszcząc ją po brzuchu. - Hej, Nico, tutaj twoja ciocia Lucy - powiedziała, nieznacznie się nachylając, po czym obie dziewczyny uśmiechnęły się do siebie szeroko.

 ***

Wychodząc od Levy, Lucy postanowiła się przejść. Mając świadomość, kogo goszczą u siebie jej sąsiedzi i jakie odgłosy mogą dobiegać zza ściany, rychły powrót do domu nie był jej na rękę. Potrzebowała odskoczni i znalazła ją w barze. Została ciepło przywitana przez Canę i Erzę, którym dała się namówić na jednego drinka, lecz Mirajane bezlitośnie polewała jej kolejkę za kolejką. Jeszcze przed dwudziestą drugą, koleżanki doprowadziły Heartfilię do takiego stanu, że Laxus musiał ją odwieźć pod samą kamienicę.

Wspomagając się poręczą, mozolnie pięła się po schodach w kamienicy, marząc wyłącznie o łóżku. Niczego więcej nie potrzebowała do szczęścia.

I gdy już myślała, że wyczerpała dobowy limit wrażeń, omal nie zderzyła się na półpiętrze z równie podpitą Lisanną.

– Ty chyba chcesz wywołać trzecią wojnę światową – jęknął Gray, opadając na krzesło zaraz po wyjściu Strauss.

– Skąd ten pomysł?

– Nie widziałeś, co się dziś działo? – Fullbuster aż uniósł brwi z niedowierzania.

Natsu zabrał ze stołu pustą butelkę po winie i wrzucił ją do kosza. Wychodząc z kuchni, spojrzał gniewnie na współlokatora.

– Wiem, że nie przepadasz za Lisanną, ale mógłbyś jej nieco odpuścić – zarzucił Dragneel, na co Francuz aż prychnął głośno.

– Poważnie? Tylko to zauważyłeś?! Naprawdę jesteś idiotą.

– A w ryj chcesz?!

Ich kłótnię przerwał nagły huk, jakby ktoś z impetem wpadł na ich drzwi.

Lucy chciała ominąć dziewczynę bez słowa, lecz Lisanna zastawiła jej drogę. Stając na równi ze Strauss, blondynka skrzyżowała z nią spojrzenia.

– Czego chcesz?

– Odwal się od mojego faceta.

Heartfilia myślała, że się przesłyszała. Spojrzała na dziewczynę, jak na dziwoląga, a ironiczny uśmiech sam nasunął się jej na usta.

– Natsu wszystko mi powiedział – kontynuowała Lisanna. – Wykorzystujesz fakt, że musicie razem pracować.

– Słuchaj no – zaczęła Lucy z głośnym westchnieniem. – Nie wiem, co sobie ubzdurałaś pod tym białym hełmem, ale mnie i Natsu nic nie łączy. Jesteśmy tylko przyjaciółmi.  

Lucy nie sądziła, że wypowiedzenie tych słów na głos tak bardzo ją rozemocjonuje. Poczuła, jakby jej kruche serce zadrżało ze smutku.

– Tylko przyjaciółmi? Przecież widzę, jak na niego patrzysz. Ostrzegam cię...

– Grozisz mi?! – Lucy wtrąciła się jej w zdanie. Naprawdę starała się trzymać nerwy na wodzy, jednak jej cierpliwość po kilku szkockich miała bardzo cienką granicę.

– Lepiej trzymaj łapy przy sobie, pindo! – Strauss uniosła głos i popchnęła zszokowaną Heartfilię na ścianę.

Miarka się przebrała.

– A kim ty jesteś, żebyś mi mówiła, co mam robić?!

– Jego dziewczyną! – wrzasnęła Lisanna, wskazując wyciągniętą ręką na kawalerkę Dragneela.

– Dziewczyną? – parsknęła Heartfilia i przepchnęła się przez rozjuszoną prowokatorkę całego zajścia. – Chyba muchą, co mu lata koło dupy.

Przypominając sobie rozmowę swoich sąsiadów, którą podsłuchała wczorajszej nocy, nie mogła odpuścić sobie choć odrobiny sarkazmu, jednak by nie dopowiedzieć słów, których mogłaby potem żałować, odwróciła się plecami do Lisanny i pokonała ostatnie schody, dzielące ją od mieszkania. Nie podejrzewała, że Strauss z całych sił popchnie ją do przodu. Nim się zorientowały, obie wpadły z rozmachem na sąsiednie drzwi.

– Nie ignoruj mnie, jak do ciebie mówię! – krzyknęła Lisanna, przygniatając rozjuszoną Heartfilię do podłogi. Wykrzywiając nawzajem twarze we wrogim grymasie, zaczęły się szarpać i ciągnąć za włosy.

– Co wy wyprawiacie!

Natsu i Gray, którzy wyszli przed mieszkanie, rzucili się Lucy na pomoc, lecz po chwili zaczęli się zastanawiać, która z nich bardziej potrzebuje ratunku. Kiedy próbowali odciągnąć Lisannę, Heartfilia oplotła ją nogami i przywaliła jej pięścią w podbródek.

Przerażonym ich agresją mężczyznom w końcu udało się rozdzielić dziewczyny. Natsu siłą odciągnął na bok Lisannę, która trzymała się za żuchwę, a Gray podbiegł pomóc wstać Lucy z podłogi, lecz ta odtrąciła jego wyciągniętą rękę i wstała o własnych siłach.

– Sama zaczęłaś, a teraz będziesz się chować za jego plecami?! – zawołała nabuzowana Heartfilia, niewątpliwie gotowa na dalszą bójkę. Aż kipiała energią ze złości. – Już masz dość, cykorze?!

Fullbuster musiał ją przytrzymać oburącz, by nie rzuciła się na Lisannę.

Strauss, widząc, że Lucy jest twardsza, niż sądziła, nieco ochłonęła. Zabrała swoją torebkę ze schodów i pokazując Lucy środkowy palec, opuściła klatkę schodową.

– Wsadź sobie ten palec w dupę! – zawołała za nią blondynka, wychylając się zza ramienia Graya. Wściekła, po chwili odepchnęła od siebie Fullbustera i udała się do swojego mieszkania, trzaskając za sobą drzwiami.

Natsu i Gray spojrzeli po sobie z trwogą.

– Co tu się właśnie odjebało?! – Dragneel wciąż był w szoku, a Gray podrapał się po głowie.

– Mówiłem ci. Rozpętałeś trzecią wojnę światową.

Kiedy tylko Lucy zamknęła za sobą drzwi, oparła się o nie plecami i głośno wypuściła powietrze z płuc. Miała ochotę wybiec za Lisanną i jej porządnie przyłożyć, jednak swoją złość przekierowała na szafkę nocną. Kopiąc w nią, syknęła z bólu dużego palca u stopy i opadła twarzą na łóżko. Leżała tak kilka minut, uspokajając oddech, aż w końcu przyłożyła poduszkę do brzucha i tuląc się do niej, zwinęła w kłębek. Poczuła się zrezygnowana.

– Co ja wyprawiam...  

Całe zajście sprawiło, że nieco otrzeźwiała. Co prawda to nie ona wszczęła awanturę, a Lisanna mocno przesadziła, ale mimo to Lucy odczuwała narastające wyrzuty sumienia. Pewnie na jej miejscu zachowałaby się tak samo. To ona była w tej historii czarną owcą.

Nagle z jej gardła wydobył się cichy, pełen goryczy jęk. W końcu będąc w samotności, dała upust emocjom i wypłakała się w poduszkę.

Tej nocy postanowiła, że tak dalej być nie może. Musi na dobre stłumić w sobie uczucie do Dragneela.