5 wrz 2015

Rozdział 43 "Umowa"

 Słuchacie radia Magnolia FM, popołudniowe wiadomości! 
 Dwóch policjantów w radiowozie, w ciszy i skupieniu obserwowali wyjście z lotniska.
 Niedawno zakończyła się rozprawa Makarova Dreyara.
 Juvia zerknęła kątem oka na pudło, z którego wydobywał się radosny, kobiecy głos.
 Kluczowym dowodem na niewinność Dreyara okazał się samobójczy list Josego Porli, komendanta policji stołecznej Magno...
 Loxar zgrabnym ruchem dłoni przekręciła pokrętło, którym wyłączyła radio i, jakby nigdy nic, dalej obserwowała okolicę z radiowozu.
 Siedzący za kierownicą Totomaru westchnął cicho. W ostatnich dniach coś niedobrego działo się z jego partnerką. Była nieobecna, zamyślona, oschlejsza i cichsza niż zwykle - coś wyraźnie ją trapiło. Wątpił jednak, by przyczyną jej dziwnego zachowania była samobójcza śmierć ich komendanta. Ale jeśli nie to, to co?
 - Cóż, zdjęcie Josego chyba już na nic się nam nie zda, co nie? No chyba że na pamiątkę. - Chcąc przerwać grobową ciszę, Yagiri zagadał do koleżanki i spojrzał na nią przelotnie.
 Ostatnio ciężko mu było wysiedzieć przy niej spokojnie, było to dość niezręczne. Wyglądało na to, że dziewczyna przechodzi w życiu trudny okres, a on, choć bardzo tego pragnął, za grosz nie wiedział jak poprawić Juvii humor.
 - Toti, twoje żarty są nie na miejscu. - Loxar, z twarzą niewyrażającą choćby grama uczuć, sromotnie go skarciła. Nawet nie zaszczyciła policjanta karcącym spojrzeniem, jak to miała w zwyczaju gdy robił lub palnął coś głupiego.
 - Nie, nie to chciałem... - Sam nie wiedząc co powiedzieć, Yagiri jęknął ze zrezygnowaniem. - Masz rację, wybacz, to było głupie. Swoją drogą, ciekawe jaki będzie ten nowy komendant - zagadał nerwowo. Myślał, że Juvia go nie słucha, lecz po dłuższej chwili milczenia, kobieta uraczyła go swoją opinią.
 - Najważniejsze, że Sol nim nie będzie.
 - Co racja, to racja! - Yagiri przytaknął gorliwie.
  Chyba wszyscy byli w szoku, gdy okazało się, że inspektor ma zostać następcą komendanta. Na szczęście te wieści okazały się być jednym wielkim nieporozumieniem, a Sol ponownie schował swoje piórka pychy i dumy tam, gdzie słońce nie dochodzi.
 Jednakże o osobie, która została mianowana na nowego komendanta przez burmistrza miasta, nie wiele było wiadomo. Krążyły jedynie plotki, że był on zastępcą komendanta w Magnolia City jakieś dwadzieścia lat temu. Jiemma Orlando - człowiek tajemnica.
 Gdy znów w radiowozie zapadła cisza, mężczyzna oparł wygodnie plecy o tapicerowane siedzenie. Zaczął intensywnie dumać nad tym, co może być powodem zachowania jego przyjaciółki i nagle go olśniło. A jeżeli chodziło o...
 - Juvia?
 - Tak? - odrzekła dziewczyna znudzonym tonem.
 - Ostatnio twoje zachowanie...
 Loxar przeszły niekontrolowane ciarki. Czyżby się domyślał? A może już wiedział?! To dlatego napomknął wcześniej o komendancie?! - panikując, za wszelką cenę unikała wzroku przyjaciela. 
 - Czy to ma coś wspólnego z tym twoim znajomym, Francuzem? Jak mu tam było... Fullbuster?
 - Słucham?! - policjantka aż uniosła głos. Zupełnie nie spodziewała się takich podejrzeń, ale na samo wspomnienie o Grayu, o tym co kilka dni temu zaszło w jej mieszkaniu, spłonęła rumieńcem. - Skąd ci to w ogóle przyszło do głowy?!
 Yagiri spoglądał na nią ze złością.
 - Jeśli się mylę, to dlaczego jesteś cała czerwona na twarzy?! Kiedyś ścigałaś go jak wariatka po całym mieście, a teraz...
- Zaraz, jak kto?!
- A teraz, po jego ostatnim wypadku w ogóle nie próbujesz złapać tego przestępcy! Powiedz wreszcie co was łączy!
 - To nie twoja sprawa! - jęknęła zirytowana.
 - Jesteście razem? Zrobił ci coś?!
 - Toti, jesteś upierdliwy! - zawołała policjantka, wściekła i jednocześnie zażenowana, gdy niespodziewanie ktoś zapukał w szybę radiowozu od strony kierowcy. Totomaru aż podskoczył na siedzeniu, kiedy ujrzał posturę ponad dwumetrowego dryblasa. Nie chcąc jednak okazywać jakichkolwiek lęków przed Loxar, bez cienia strachu uchylił okno.
 - Czego pan chcesz? - burknął niemile, przybierając na twarzy niezadowolony grymas.
 Barczysty mężczyzna uniósł w zaskoczeniu brew.
 - To tak się traktuje cywili w Magnolia City? - spytał urażony, a Yagiri poruszył się nerwowo.
 - Co ty odwalasz, uspokój się - szepnęła funkcjonariuszka i przyłożyła dłoń na ramieniu partnera, lecz Totomaru nie miał zamiaru przestać. Ten nieustraszony kozak z Francji pewnie też by się nie zląkł - miał idealną okazję, by udowodnić Loxar, że jest tak samo fajny, jak tamten jedzący żaby kretyn!
 - Odczep się, gorylu, przeszkadzasz w pracy! - furknął Totomaru na coraz bardziej zbulwersowanego przybysza.
 - Gorylu?
 Zamknięte drzwi radiowozu nie były żadnym wyzwaniem dla olbrzymiego mężczyzny; wystarczyło jedno mocniejsze szarpnięcie, by otworzyły się one na oścież.
 - Ej, no co pan...! - wrzasnął Yagiri, tym razem z lekką paniką w głosie. Kiedy jego, a "Goryla" dzieliło zaledwie powietrze, policjant nie czuł się już tak pewnie jak wcześniej. I nawet nie zdążył dokończyć zdania, jak znalazł się poza radiowozem.
 - Gorylu?! - powtórzył obrażony mężczyzna, trzymając go za mundur. - Jeszcze raz mnie tak nazwiesz, a wylecisz z policji na zbity ryj!
 Nie bacząc na tworzące się przed lotniskiem zbiorowisko, dryblas wypchnął Yagiriego na drogę, a samemu zajął miejsce kierowcy w radiowozie.
 - Pan jest... - Loxar ze zdumieniem obserwowała olbrzyma, który musiał przygarbić plecy, by zmieścić się w aucie.
 -Jiemma Orlando, nowy komendant. Podyktujesz mi jak dojechać na komisariat, panno...?
 - Loxar! Juvia Loxar!
 - Świetnie, no to jedźmy - oznajmił Jiemma, posyłając przerażonej funkcjonariuszce serdeczny uśmiech, lecz po chwili wychylił głowę za okno. - A ciebie, chuderlaku, widzę na miejscu z moimi walizkami za trzydzieści minut! - zawołał do Totomaru, który, wstając z ulicy, nie dowierzał we własnego pecha. Albo głupotę.
...
 - Teraz w prawo, panie komendancie - poinstruowała policjantka, siedząc na swoim miejscu jak z kołkiem w tyłku. Mężczyzna za kierownicą napawał ją przerażeniem. Jego postura, mrożące krew w żyłach spojrzenie - czy on w ogóle był człowiekiem? Skąd on się urwał, z jakiegoś rządowego laboratorium?! Orlando był tak straszny, że dziewczyna bała się złościć w jego obecności. A zła była pieruńsko, na samą myśl o Totim zalewała ją krew.
 Kiedy skręcili z głównej ulicy, Juvia dostrzegła zbiorowisko ludzi obok karetki pogotowia. Zmarkotniała, widząc przelotnie czarny worek, wkładany przez sanitariuszy do ambulansu oraz ślady krwi na chodniku. Jej dłonie, spoczywające na złączonych kolanach, samoistnie zacisnęły się w pięść. Czyżby była to kolejna ofiara mafijnych porachunków? Ostatnimi czasy ich liczba niepokojąco wzrasta. I właśnie to był największy problem, z którym obecnie borykało się miasto oraz z którym powinni walczyć. Jacyś imbecyle, co kradną samochody bogatym świniom, byli przy tym nic nieznaczącym pryszczem! Dlaczego Toti nie potrafił tego pojąć?
 - Przy trzecim skrzyżowaniu znów w prawo - wymamrotała zmartwiona Juvia, nie dostrzegając bystrego spojrzenia pana Orlando, skupionego właśnie na niej.

- - - - - - - - - - - -

 - Że co, kurwa?!
 Wrzask Don Zera, poprzedzający nadejście apokalipsy, rozniósł się donośnym echem niemal na całe Hoboken Vale.
  Kiedy szef Oracion Seis dowiedział się o wyniku rozprawy Makarova Dreyara, opętała go złość, która nie miała końca. Popielniczki, naczynia, firany, wazy - wszystko co wpadło w jego ręce, zostawało zbite, podarte lub po prostu zniszczone.
 Gdyby Don Zero wrzeszczał tak dalej, może i nawet zdołałby zbudzić leżącego w śpiączce syna, taki to był jazgot. Jednakże soldaci mafii nie zdążyli się o tym przekonać.
 - Uspokój się, szefie! - Erik przegłuszył rozwścieczonego starca, który cudem powstrzymał się od rozbicia butelki whisky. - Wrzaski tu nic nie dadzą! Lepiej się napić i pomyśleć...
 - Pomyśleć? A nad czym tu myśleć! Zasrańce z Grimoiru zwyczajnie z nas zakpili! Już ja sobie pogadam z tym gówniarzem, Zerefem, mu pokażę gdzie mam tą naszą gówno wartą umowę!
 - Szefie, czy ty chcesz rozpętać z nimi wojnę? - spytała niepewnie Sorano. 
 Każdy, kto miał jakiekolwiek pojęcie o historii miasta, wiedział, że wszczęcie wojny z tą potęgą było równe z popełnieniem samobójstwa. To dlatego zwykłe robaki, tacy jak oni, przyłączyli się do Grimoire Heart - bez nich nie osiągnęliby niczego, byliby nikim, nie znaczyliby nic. Lecz Don Zero, który od dawna nie doświadczył na własnej skórze tego, co ofiarują ulice Magnolii City, zdążył zapomnieć gdzie tak naprawdę znajduje się jego miejsce, a pracujący dla niego soldaci, byli w większości zbyt młodzi, by mogli pamiętać zdarzenia sprzed piętnastu, dwudziestu lat.
 - Jeżeli chcemy im zaleźć za skórę, zróbmy to z głową - mruknął Sawyer Racer, który krzyżując ręce na piersi, oparł plecy o framugę drzwi. - Nie możemy przecież wkroczyć do paszczy lwa bez żadnego planu.
 Don Zero popatrzył na swoich podwładnych, po czym upił z gwinta kilka solidnych łyków whisky.
 - Chcę widzieć wszystkich przed willą do dwudziestej drugiej - warknął, z sapnięciem odrywając usta od wąskiej szyjki butelki. Ze zniekształconą ze złości twarzą, otarł wilgotne od alkoholu wargi. - Wszystkich, bez wyjątku!
 Sorano, Erik oraz Sawyer spojrzeli po sobie niepewnie, jednak czego by Don nie zażądał, rozkaz wypowiedziany takim tonem, był niemożliwy do zlekceważenia. 
- Tak jest, szefie.

- - - - - - - - - - - -

 - Ej, mała, rozchmurz się - poprosił Gajeel, odprowadzający Levy do domu. Kątem oka spojrzał na jej policzek, co chwile spływała z niego pojedyncza łza.
 - Mogę ci jakoś pomóc? - spytał bezradnie. Już nie wiedział co robić, by dziewczyna wreszcie przestała beczeć.
 Kiedy nic mu nie odpowiedziała, tylko pociągnęła nosem, Redfox z niezręczności podrapał się po ściętych niedawno włosach. 
 - Gajeel, a co ty możesz - westchnęła po chwili zdruzgotana dziewczyna, pocierająca zaczerwienione od płaczu oczy. - Wskoczysz ze mną na jednego mocniejszego i wysłuchasz zrzędzenia pijanego krasnala, który znów zacznie się do ciebie dobierać?
 Redfox nie potrafił ukryć nikczemnego uśmiechu.
 - Ty podstępny maluchu, jak chcesz bym postawił ci kolejkę, to mów od razu!
 Choć mężczyzna słowem nie wspomniał o "dobieraniu się", mocny uścisk na ramieniu uświadomił Levy, że w tej kwestii również nie będzie miał nic przeciwko. Wykorzystując to, McGarden wyciągnęła ręce przed siebie i obejmując Gajeela z całych sił, wtuliła wilgotny policzek w jego tors.
 - Jesteś najlepszy.
 - Każdy to wie, gihi! - zażartował nieskromnie Redfox. 
...
 Levy musiała przyznać, że bar "Heller" nie był najgorszy. Zaciemniona piwnica o surowych ścianach z cegieł, ozdobiona kilkoma czarno-białymi zdjęciami North Faries, wprawiała pomieszczenie w swoisty klimat.  Siedzieli w najodleglejszym zakątku całego pubu, koło drzwi wyjściowych, bo choć nie było mowy o tłoku przy tak wczesnej porze, to i tak zależało im na  jak największej prywatności.
 - Jacy byli twoi rodzice? - spytała nagle dziewczyna, wgapiając się od pięciu minut w nietkniętą szkocką.
 - Rodzice? - Gajeel był pewny, że to ta kruszyna będzie nawijać, więc zaskoczyła go ta nagła zmiana podejścia. Ale nie miał nic przeciwko, w końcu czas najwyższy by nieco lepiej się poznali.
 - Pomyślmy... Moja matka zmarła jak miałem kilka lat. Była dobrą kobietą i miała tak samo rozczochrane, niebieskie włosy jak ty.
 McGarden uniosła brew.
 - Chyba nie sugerujesz, że przypominam ci matkę?! - mruknęła z udawanym zgorszeniem. - Nie masz czasem syndromu matki czy coś?
 - Ty wredny kurduplu! - Redfox wyciągnął swoją wielką dłoń i poczochrał nią głowę towarzyszki. - Jak można mieć tak niewyparzony jęzor! Jeżeli mi ją przypominasz, to tylko pod dobrym względem - warknął obrażony, jednak cieszył się, że jego "maleństwo" wraca do formy. A nawet nie upiła łyka alkoholu, normalnie sukces! - Zresztą, i tak jej prawie nie pamiętam - wyjawił wprost, zaprzestając targać włosy pannie McGarden.
 - A ojciec? - dociekała, poprawiając na szybko zniszczoną fryzurę.
 Niespodziewanie palce Gajeela zacisnęły się tak mocno na bezbarwnej szklance, że pływający w niej lód zagruchał złowieszczo. Spuszczony nisko wzrok mężczyzny przyprawił Levy o gęsią skórkę.
 - Gajeel?
 - Moim ojcem był Metalicana - mruknął z determinacją, jakby próbował przekonać o tym fakcie nie tylko ją, ale także samego siebie.- I nic tego nie zmieni.
 Niespodziewanie drzwi od baru otworzyły się na oścież i z impetem uderzyły w krzesło Redfoxa. Do środka baru wkroczyła grupa rozwydrzonych gówniarzy.
 - Wybacz, kolego! - zawołał młodzieniaszek, odpowiedzialny za to zdarzenie, lecz kiedy ujrzał przeraźliwie wściekłe spojrzenie mężczyzny, przystanął ze zwątpieniem. Od Gajeela uderzała dziwna, przeraźliwa aura, która uciszyła całą salę w niespełna sekundę. Dosłownie zabijał wzrokiem. Przez moment można było nawet usłyszeć jak ścierka barmana ociera się o mokre szkło.
 - P-przepraszam... - Niespełna osiemnastoletni chłopaczek zająknął wystraszony i wraz ze znajomymi opuścił lokal w błyskawicznym tempie.
 Po chwili wszystko wróciło do normy, jednakże Levy nie mogła wyjść z szoku. Chyba po raz pierwszy widziała Gajeela w takim stanie.
 - Co? - spytał po chwili Redfox.
 - Nic. Tylko gapiłeś się na tego biedaka, jakbyś chciał go zaszlachtować.
 - To niech ciołek uważa co robi - burknął czarnowłosy, opróżniając swoją szklankę do końca. -  I czemu w ogóle pytałaś o moją rodzinę?
 McGarden posłała mężczyźnie nieśmiały uśmiech, po czym ponownie wbiła wzrok w nietknięty alkohol.
 - Mój ojciec był niszowym pisarzem.- Tym razem to ona zaczęła opowiadać o swoich korzeniach. - Zmarł zanim zdołał wydać jakąś dochodową książkę i zanim przyszłam na świat. Dupek, zostawił moją matkę samą w ciąży... A mama była kochana. Zawsze uśmiechnięta, wciąż powtarzała, że tata obserwuje nas z góry i pilnuje nas razem z aniołkami. Jak miałam ze cztery lata, to jej słowa zawsze podnosiły mnie na duchu - wspominała z nostalgią. - Pamiętam, że gdy tylko pytałam o ojca, matka wyjmowała z szafy wielki album ze zdjęciami, robiła nam ciepłe kakao i opowiadała o tym, jakim to mój rodziciel nie był wspaniałym człowiekiem. Tyle mi wystarczyło, aż do pewnego dnia...

8 września 1946
 Wreszcie Magnolia City zaczynała "żyć" po wojnie. Dzielnice w większości były już odnowione, rósł przyrost naturalny; również szkolnictwo czerpało z tego korzyści - od tego roku wszystkie dzieci z północnej i centralnej części miasta zostały przeniesione do nowo wybudowanej placówki "Magnolia Academy". 
 - Ej, słyszałyście o tamtej dziewczynie? Heartfilii?
 - Mówisz o tej, co siedzi w trzeciej ławce przy oknie i z nikim nie rozmawia?
 Levy, jedząc swoją kanapkę w pierwszej ławce, zerknęła na debatujące ze sobą dziewczęta z klasy. 
 - No, jakaś dziwna jest. Tylko z nosem w książkach siedzi.
 - Ciocia mi mówiła, że jej tata jest prawnikiem. 
 - A ja słyszałam, że jej mama została zabita!
 - Też o tym słyszałam, że została zastrzelona przez jakiś bandytów.
 - Lepiej do niej nie podchodźmy, bo jeszcze będziemy miały kłopoty!
 Co za idiotki - pomyślała sobie McGarden. - Czy one na serio są aż tak głupie?
 Obgadywana dziewczyna faktycznie wciąż siedziała w odosobnieniu i ciężko było ją dostrzec bez książki. I, według Levy, była to chyba jedna z mądrzejszych decyzji, jakie blondwłosa mogła podjąć. Już lepiej siedzieć w osamotnieniu, niż zadawać się na siłę z takimi tępymi dziewuchami, które wszystkich na okrągło obgadywały.
 Korzystając z trwającej przerwy, Levy wstała ze swojej ławki, ominęła chichoczące koleżanki z klasy i podeszła do trzeciej ławki przy oknie.
 - Cześć!
 Zaskoczona Heartfilia wyjrzała nieśmiało znad książki. Był to pierwszy raz, gdy ktoś zagadał do niej w nowej szkole.
 - Cz-cześć... - odrzekła speszona, podziwiając serdeczny, przeuroczy uśmiech rówieśniczki.
 - Co czytasz? - zagadała McGarden, siadając obok.
 - "Dumę i uprzedzenie", ulubioną książkę mojej mamy - wyjawiła zawstydzona blondynka, ściszając głos przy ostatnich słowach. 
"A ja słyszałam, że jej mama została zabita!" - Levy, by ukryć swoje zmieszanie, uśmiechnęła się jeszcze szczerzej.
 - Ja to uwielbiam książki! Moja mama pracuje w bibliotece, więc niezła ze mnie szczęściara, hehe.
 - A czy... - Heartfilia wtrąciła niepewnie, nabierając rumianych policzków. - Czy mogłabym pójść z tobą do biblioteki? W domu nie mam zbyt wielu książek i wszystkie przeczytałam już kilka razy...
 - Jasne! Nawet dzisiaj, zaraz po lekcjach!- McGarden niemal natychmiast wystawiła do dziewczynki rękę. - Jestem Levy, a ty?
 - Lucy - blondyneczka odrzekła po chwili, odwzajemniając zarówno uścisk dłoni, jak i uśmiech. Przepiękny, promienny uśmiech, zwiastujący początek wieloletniej przyjaźni.
...
 Tego samego dnia, kiedy zapadł wieczór, a pani McGarden była zajęta przygotowywaniem kolacji, dziesięcioletnia Levy po cichu udała się do sypialni matki. 
 Dzień spędzony z nową koleżanką był jednym z najlepszych dni w jej życiu. Lucy była po prostu super: miła, sympatyczna, ładna, uwielbiała książki tak jak ona i nawet kibicowały tej samej drużynie bejsbolowej! Czuła, ze właśnie poznała swoją bratnią duszę, jednakże... Pewna myśl nie dawała McGarden spokoju i sprawiała, że ten cudowny, wrześniowy dzień nie był taki do końca idealny. 
 Podsłuchana rozmowa koleżanek z klasy, skłoniła Levy do całodziennej refleksji. Matka nigdy nie ukrywała prawdy, mówiła jasno i otwarcie, że ojciec nie żyje. Ale jak umarł? Tego Levy nie wiedziała do dziś.
 Bezustannie myśląc o swoim zmarłym ojcu, zamiast zapytać matkę wprost, postanowiła samemu obejrzeć album ze zdjęciami. Wyciągając go z najwyższej półki szafy, nieumyślnie zrzuciła na ziemię luźno wsadzoną fotografię. A zaraz po nim, wraz z dziewczynką na dół runął cały stos ubrań.
 - Levy, co ty wyprawiasz?! - przyciągnięta hałasem kobieta wparowała do swojej sypialni jak burza. Widząc córkę, zakopaną pod stertą odzieży, westchnęła bezradnie.
 - Przepraszam, chciałam tylko zobaczyć album ze zdjęciami - wyjaśniła przyłapana dziewczynka.
 - Przecież wiesz, że nie można grzebać w cudzych rzeczach bez pozwolenia!
  Po chwili matka z córką zaczęły wspólnie sprzątać bałagan, gdy wtem w ręce Levy dostało się zdjęcie, które jako pierwsze wypadło z albumu. Dziesięciolatka, która zaczęła coraz szerzej otwierać oczy, zastygła jak kamień.
 - Mamo... Dlaczego na tym zdjęciu jest dwóch tatów?!
 Również i pani McGarden znieruchomiała na chwilkę, po czym zabrała córce fotografię.
 - To nie dwóch tatów - stwierdziła smutno, wlepiając oczy w wizerunek dwóch uśmiechniętych mężczyzn. - Jeden z nich to twój wujek. Tata miał brata bliźniaka. Są bardzo do siebie podobni, nieprawdaż?
 - Podobni?! Są identyczni! - zawołała zdumiona Levy.
 - No w końcu jak na bliźniaków przystało - kobieta pomyślała na głos.
 - Ale mamo, czemu nigdy nic mi o nim nie wspominałaś?
 - Bo sama nie wiele o nim wiem, kochanie. Tylko tyle, że nazywa się Tono i że mieszka daleko stąd. Już od lat nie ma z nim żadnego kontaktu... I ty mi lepiej powiedz po co ci był ten album ze zdjęciami?
 - Mamo... - dziewczynka, nabierając powietrza do płuc, spojrzała niepewnie na rodzicielkę. - Jak umarł tata?
 Levy dokładnie widziała, jak z twarzy jej matki znikają resztki uśmiechu. 
 - Cóż, chyba jesteś na tyle duża, że mogę ci to powiedzieć...
 - Mamo? - ponowiła pytanie, kiedy jej rodzicielka zamilkła po chwili na dobre.
 - Skarbie, tata nie umarł. On został zabity.

 - Właśnie, Levy, jest pewna kwestia, która mnie nieco nurtuje...
 - Tak? - spytała Gajeela, przerywając opowiadanie o swojej przeszłości.
 - Jak to się stało, że dwóch bliźniaków miało zupełnie inne nazwiska? - Redfox zaczął pukać palcami w blat stołu. - Byli adoptowani w innych rodzinach? A może...
 - To wcale nie takie zawiłe - zachichotała dziewczyna. - McGardenowie mają swoje początki w angielskiej rodzinie szlacheckiej. Przyjmowanie tego nazwiska podczas zawarcia związku małżeńskiego, nawet przez mężczyzn, to u nas długowieczna tradycja.
 - Tradycja? - Gajeel zabrał szklankę z dłoni dziewczyny i upił jej szkocką. Zdawało się, że ta informacja nieco nim wstrząsnęła. - Jaki facet by się na to godził. To kobieta powinna przybierać nazwisko męża, koniec kropka - dodał, opróżniając szklankę do dna.
 - Dobrze. Skoro tak ci na tym zależy, to pozostaniemy przy twoim nazwisku.
 Alkohol, którego Redfox nie zdążył jeszcze przełknąć, wyleciał z jego ust jak ze spryskiwacza.
 - Ja ci się nie oświadczam, idiotko! - ryknął, ocierając oplute usta.
 - Przecież żartowałam, haha! - McGarden omal nie popłakała się ze śmiech. Gajeel natomiast z trudem ukrywał rumieńce zawstydzenia. Żeby żartować z takich rzeczy...
 - Przestań już tak chichrać, bo w gacie popuścisz - warknął niezadowolony. - Poza tym, chyba jeszcze nie skończyłaś, nie?
 - Nie - potwierdziła, ocierając spod oczu łzy rozbawienia.

 Choć z początku informacja o ojcu i wujku wstrząsnęła światopoglądem Levy, na twarzy dziewczynki szybko powrócił uśmiech. Była to również zasługa jej nowej przyjaciółki, Lucy, która wspierała ją w każdej trudnej chwili, nawet gdy nie znała szczegółów. Mimo to Levy wciąż wiele myślała o swoim nieżyjącym ojcu i wujku, z którym nie miała kontaktu, a z biegiem lat zwykłe przemyślenia przeistoczyły się w zdeterminowaną chęć poznania faktów. Niczego więcej nie potrzebowała, chciała jedynie znać prawdę.
...
Grudzień 1950.
 Dla niespełna piętnastolatki nastały dość trudne czasy. Pani McGarden zachorowała na serce, więc Levy musiała pogodzić naukę z pracą w bibliotece. Na szczęście dziewczyna otrzymywała duże wsparcie od Lucy, która pomagała jej jak tylko mogła. Problem w tym, że właśnie nie zawsze mogła; chociażby tak jak teraz, przed samą Wigilią.
 Choć dziewczyna zamknęła bibliotekę ponad godzinę temu, to wciąż w niej siedziała. Chcąc jak najlepiej wypełnić swoje obowiązki, postanowiła zanieść stare gazety do archiwum, mieszczącego się w piwnicy. Raz za razem zanosiła ciężkie pudła z makulaturą, nie rozumiejąc po co w ogóle jej matka trzyma "przeterminowane" wydania Dziennika Magnolskiego.
 Właśnie znosiła ostatni karton, gdy potknęła się na schodach o własne nogi.
 - O cholera! - wrzasnęła, wpadając w stare pudła. Wrzasnęła jeszcze głośniej, kiedy zdała sobie sprawę z tego co narobiła - przewracając wieżę kartonów, porozwalała niezliczone egzemplarze Dziennika Magnolskiego po całej piwnicy.
 - Pięknie! No wprost cudownie!
 Nie mając wyjścia, Levy zaczęła zgarniać i uporządkowywać gazety. Z początku aż kipiała ze złości, lecz ta zelżała, gdy dorwała w ręce numer z 1932 roku.
 - Trzyma tu nawet tak stare numery? Za całą makulaturę dostałaby niezłą sumkę na złomowni.
 Dziewczyna snuła niecne plany o łatwym zarobku, ale nagle ją oświeciło.
 Jak szalona zaczęła przeczesywać gazety, aż uzbierała wszystkie w przedziale roczników 35-36. Skoro jej ojciec został zamordowany, istniało wysokie prawdopodobieństwo, że cała sytuacja została opisana w Dzienniku.
 Mijały minuty, kwadranse, a Levy wciąż maniakalnie poszukiwała wzmianki o Robercie McGarden. Zamiast tego, po godzinnym szperaniu dorwała nagłówek ze sprawy sądowej, związanej z "Masakrą na moście Oak".
 - Makarov Dreyar skazany na dwadzieścia lat wolności - przeczytała nagłos, i już miała zamiar wyrzucić gazetę za siebie, gdy w oczy wpadło jej znajome nazwisko. Heartfilia.
 Mijały kolejne minuty, a nastolatka nie wierzyła w to co czytała. Ojciec Heartfilii jako adwokat. Makarov Dreyar jako morderca. Tono Rabbits jako ofiara.
 Z drżącymi dłońmi przewróciła następną stronę Dziennika Magnolskiego.
 - Nie... Niemożliwe... - wyszeptała, widząc czarno-białe zdjęcie zamordowanego. Jej ojca. A może jej wujka. Nic już z tego nie rozumiała, ale wiedziała, kto może jej to wyjaśnić.
 Wściekła niczym osa, zacisnęła palce na gazecie i wybiegła pędem z piwnicy.
...
 - Musimy porozmawiać! - ryknęła Levy, kiedy tylko wparowała do domu. Nie ściągając butów czy kurtki, od razu wkroczyła do sypialni matki.
 - Musisz mi... Mamo? - Dziewczyna zdziwiła się, gdy dostrzegła spojrzenie kobiety, która bez żadnego wyrazu wypatrywała ciemnego od półmroku sufitu. 
 Zlękniona nastolatka powoli podeszła do łóżka i, upuszczając Dziennik Magnolski, chwyciła rodzicielkę za dłoń - tak bardzo kruchą, bezwładną, niepokojąco chłodną. Nie mogła przestać przyglądać się jej bladej, nieco wychudzonej, zmęczonej twarzy. Tak spokojnej, jakby spała. A jednak...
 - Mamo. Ej, mamo! - Levy przeczuwając najgorsze, ze łzami w oczach przycisnęła ucho do klatki piersiowej. Licząc, że to tylko jej głupie wyobrażenia, przez kilka sekund czekała w napięciu na choćby jedno słabe uderzenie serca. Lecz nic takiego nie nastąpiło. 
 Przerażona dziewczyna, zaciskając powieki oraz roztrzęsione wargi, mocno wplotła palce w kobiecą dłoń.
 - Mamo... - wychlipała, wolną ręką przysłaniając matczyne oczy. 

 Gajeel nie był w stanie sobie przypomnieć bardziej smutnej drogi powrotnej z baru. Wspomnienia Levy totalnie go przytłoczyły.
 - Gdybym wtedy nie siedziała tyle w bibliotece, to może zdążyłabym...
 - Hej, mała! - Redfox prędko wtrącił się w zdanie przygnębionej dziewczynie. - Tylko bez obwiniania się, to nie twoja wina!
 - Niby tak, ale...
 - Żadne "ale"! - zawołał rozkazującym tonem i po raz kolejny dzisiejszego dnia poczochrał McGarden fryzurę. Co raz bardziej lubił to robić, szczególnie, gdy widział przy tym jak bardzo wraca jej humor.

 Dni od pogrzebu pani McGarden uciekały Levy jak przez palce. W szkole szło dziewczynie coraz gorzej, biblioteka została w całości powierzona w jej ręce, a jakby tego było mało, cudem uniknęła domu dziecka - niestety wiązało się to z kuratorem na głowie. Na szczęście w tej sprawie pomocną dłoń wyciągnęła Lucy, która namówiła ojca na załatwienie pewnych spraw. Również w innych kwestiach Levy znów mogła liczyć na swoją przyjaciółkę. Jak zwykle. Lucy była nieoceniona, najlepsza, normalnie oddałaby za nią wszystko co ma! Dlatego też, kiedy to Heartfilia potrzebowała pomocy, McGarden nawet przez moment nie pomyślała, by jej odmówić.

...
Czerwiec 1952.

 Kiedy blondynka zjawiła się w bibliotece, Levy widziała, że coś jest nie tak. Wystarczyło tylko na nią spojrzeć - pobladła, nieco roztrzęsiona, kompletnie nie wiedziała co ze sobą robić, zupełnie jak jakiś zagubiony szczeniak.
 - Lucy? Co jest? - spytała McGarden, lecz Heartfilia udała się prosto do jej kantorka. A tam sięgnęła po dobrze znaną skrytkę z cytrynówką ich własnej roboty.
 - Mam problem - oznajmiła wprost po dwóch szybkich kieliszkach.
 - Na pewno masz problem z alkoholem - zażartowała Levy, lecz przyjaciółka zupełnie olała dowcip. Zamiast tego usiadła na starym fotelu i schyliła głowę.
 - Powiesz co się dzieje? - nakłaniała McGarden, ale wtedy Lucy jedynie wystawiła rękę z pustą literatką.
 - Lej.
 I tak Levy polewała, aż w butelce cytrynówki zostały marne opary. Nie minęło trzydzieści minut, jak obydwie schlały się w najlepsze. Zupełnie tak jak za pierwszym razem, w grudniu 1950 roku.
 - Potrzebuję pomocy - wyjawiła wreszcie Heartfilia z pijackim akcentem. - Ale nie mogę cię o to prosić. To zbyt niebezpieczne.
 Bibliotekarka spojrzała na Lucy z uniesioną brwią, po czym zaśmiała się donośnie.
 - Ty przestań pitolić, tylko mów wreszcie co jest! Mam to z ciebie siłą wyciągnąć?!
 Blondynka zerknęła na przyjaciółkę z ukosa, samemu rozchylając wargi do góry.
 - No dobra...
 Choć znały się tyle czasu i były sobie bliskie jak mało kto, Levy dopiero tamtego dnia została wtajemniczona w największy sekret Lucy Heartfilii. Poznała prawdziwą przyczynę tragicznej śmierci pani Layli oraz pikantne szczegóły dotyczące Judego - z takimi informacjami byle pacan mógłby go wsadzić do pierdla.
 - Muszę ukryć ten dokument. W domu nie jest on już bezpieczny... Pomożesz mi?
 - No jasna sprawa! Zaraz znajdziemy taki schowek, że nawet diabeł tego świstka nie znajdzie! - zapewniła Levy, raptownie wstając z plastikowego krzesła ogrodowego, jednak zaraz po tym z hukiem upadła na podłogę. Przyczyną tego wypadku okazał się stary, wystający z podłogi panel, o którego McGarden zwyczajnie się potknęła.
 - Zasrana, stara... Chwila! - Bibliotekarka wzięła do ręki wyrwany panel, po czym spojrzała na sporawą dziurę. - Haha, no i mamy!
 - Ale co mamy? - Lucy kompletnie nie rozumiała o co jej chodzi. - Chyba ty masz. Za dużo procentów w głowie.
 - Skrytkę, głupia! - furknęła McGarden, siadając po turecku obok podziurawionej podłogi. - Tutaj schowamy ten twój dokument!
 Chcąc sprawdzić, czy papier na pewno się zmieści, Levy bez pytania porwała go w swoje ręce.
 - Levy, naprawdę ci dziękuję. - Heartfilia zaczęła się rozklejać. Wzruszona i pijana, zasłoniła dłonią załzawione oczy. - Co ja bym bez ciebie zrobiła...
 - Nie ma spra...wy - odpowiedziała bibliotekarka, kończąc zdanie nieco zdumionym głosem, gdy "przypadkiem" zajrzała ukradkowo do dokumentu. 
 Ileż to czasu próbowała dowiedzieć się prawdy o swoim ojcu? Zmarnowała wiele miesięcy na bezskutecznych próbach skontaktowania się z wujkiem, a jej najlepsze lata mijały na nie prowadzących donikąd przemyśleniach - w końcu jednak nastała chwila, w której ujrzała światełko nadziei. Makarov Dreyar; człowiek, który mógł ujawnić całą prawdę, okazał się być bliżej niej niż kiedykolwiek.

 - To był pierwszy raz, jak poczułam, że Lucy mnie... oszukała? - wyjawiła Levy, wspinając się po klatce schodowej. - Zawsze była dla mnie wsparciem, nawet w najtrudniejszych chwilach, a tu nagle taki numer. Przecież dobrze wiedziała o mojej sytuacji i nie rozumiałam, dlaczego trzymała w tajemnicy tak istotny fakt, który mógł mi pomóc odkryć prawdę o ojcu.
 - Może obawiała się, że będziesz chciała zemścić się na Dreyarze? - Gajeel pomyślał głośno. - Nie było tak? Intencje waszej dwójki mocno ze sobą kolidowały, w końcu nie byłoby sensu oddawać aktu własności truposzowi.
- Ależ ty dowcipny! No ale cóż... - McGarden zatrzymała się na półpiętrze i zachichotała nerwowo. - Z początku faktycznie tak było, jednak potem chciałam jedynie dorwać Makarova, by wyciągnąć z niego prawdę. Spotkanie z nim było bardziej realne niż z moim wujkiem - westchnęła i zrezygnowana podeszła do drzwi od swojego mieszkania. - Choć nigdy o tym nie rozmawiałyśmy, Lucy zapewne doskonale zdawała sobie sprawę z moich zamiarów. Kiedy to do mnie dotarło, nie dowierzałam, że mogłam być tak naiwna...
 - Naiwna? - dociekał Redfox, który pozostał na półpiętrze.
 - No przecież gdyby Lucy naprawdę chciała utrzymywać swoje powiązania z Makarovem Dreyarem w tajemnicy, nie poprosiłaby mnie o ukrycie jego dokumentów! - Levy pomachała pouczająco palcem. - Myślałam, że... No nie wiem, że może dając mi ten akt baru do przechowania, daje mi również przyzwolenie do działania? Że dzięki jej pomocy będę mogła wreszcie odkryć prawdę o ojcu? Ale czego bym sobie wtedy nie ubzdurała, dziś na sali sądowej Lucy po raz kolejny zrobiła ze mnie idiotkę - Levy prychnęła pod nosem. - Zamiast mi pomóc, sama wszystko rozwiązała. Zarówno sprawę z aktem własności baru, jak i z moją rodziną. Głupia, jak zwykle wszystko zrobiła po swojemu... Ale na pewno tak właśnie musiała zrobić. Wiem, że nie zatajałaby przede mną pobytu Tonego w Magnolia City, gdyby nie było to konieczne. Zrobiła dla mnie tak wiele, że nie mam prawa obwiniać ją o cokolwiek.
 - Jesteś tego pewna? - Gajeel zdawał się być sceptycznie nastawiony do jej hipotezy. - Może jednak miała mniej szlachetny powód, by nic ci nie mówić?
 - Gdybym tak pomyślała, zwątpiłabym w jej przyjaźń. - Levy otworzyła drzwi i, stając w progu własnego mieszkania, posłała Redfoxowi szeroki uśmiech. Uśmiech ciepły, pełen miłości oraz mocno kontrastujący z twarzą zalaną łzami. - A już prędzej zwątpię w samą siebie, niż w Lucy.
 W dobitnych słowach panny McGarden było tyle pewności siebie, że Gajeel sam zaczął wierzyć w szczere zamiary Heartfilii.
 - Co mogę powiedzieć... - westchnął zmieszany. - Chyba musicie sobie teraz pogadać w cztery oczy.
 - Tym razem niczego przede mną nie ukryje - mamrotała zapłakana dziewczyna, próbując wcisnąć klucze w zamek. - Aż strach pomyśleć w co się mogła wpakować, by dotrzeć do mojego wujka. Więcej jej nie pozwolę na samowolkę. Niech wreszcie zacznie na mnie polegać, w końcu jest moją przyjaciółką do cholery.
 Redfox, który zmierzał ku wyjściu z klatki schodowej, po słowach Levy wstrzymał gwałtownie kroku.
 - Niemożliwe... - szepnął sam do siebie.
 Prostą drogą dedukcji pojął, z kim Lucy faktycznie musiała obcować, by dojść do Tonego Rabbitsa, lecz to zupełnie nie trzymało się kupy. Bo skoro to ludzie z Oracion Seis wygonili Rabbitsa z miasta, to Lucy mogła dojść do tego dziada wyłącznie dzięki nim. Czyżby w Oracionie ktoś podłożył świnię? Jakiś zdrajca? Nie - stwierdził po chwili, głaszcząc dwudniowy zarost na brodzie - mało prawdopodobne, by ktoś z nich chciał wolności Dreyara; wystarczyło spojrzeć na ich dzisiejsze mordy po zakończeniu rozprawy...
 Wtem czarnowłosy dostał olśnienia. A gdyby tak zmienić główną nagrodę? Co, jeśli celem nie było uwolnienie Makarova Dreyara, tylko osłabienie i ośmieszenie Oracion Seis? Tyle, że komu mogło na tym zależeć?
 Nagle wrzask panny McGarden rozniósł się na całą kamienicę, a zdenerwowany Redfox z powrotem do niej popędził, przeskakując po dwa, czasem po trzy schodki i olewając przy tym, wychodzących z mieszkań, zaciekawionych sąsiadów.
 - Aua!
 Z chwilą, gdy Gajeel otworzył drzwi od mieszkania McGarden, coś twardego uderzyło o jego tors. Po chwili zorientował się, że była to biegnąca w jego stronę Levy, która po zderzeniu upadła pośladami na podłogę.
 - Ja pierdziele, z czego ty masz mięśnie? Z metalu?! - syknęła dziewczyna, trzymając się oburącz za czoło.
 - Czemu się drzesz na całą dzielnicę?! Co ci, ty płaczesz? - zmartwiony mężczyzna zignorował jej wcześniejszy komentarz.
 - No płaczę, jak widać! - McGarden krzyknęła z wyrzutem.
 - Ale dlaczego?!
 - Bo nie ma Lucy!
 - Przecież wróci - Gajeel odrzekł pewnie, lecz Levy, wciąż siedząc na podłodze, zaczęła kręcić energicznie głową.
 - Właśnie że nie wróci! - zawołała zrozpaczona. - Zabrała swoje rzeczy i... i odeszła.
...
 Niespodzianka w bibliotece jedynie potwierdziła oczywiste przypuszczenia dziewczyny. Levy niemal od razu po wbiegnięciu do kantorka dostrzegła wyrwany z podłogi panel, a pod nim, zamiast aktu własności baru, zastała puste miejsce.
 McGarden nie mogła w to uwierzyć. Żeby tak po prostu zabrać ze sobą wszystkie rzeczy i odejść bez żadnych wyjaśnień? Takie zachowanie kompletnie nie pasowało do Lucy.
 - Ja tego tak nie zostawię - oznajmiła nagle, spoglądając na Gajeela z determinacją.
 - Co chcesz zrobić? Przecież nawet nie wiesz dokąd poszła.
 - Ale się dowiem.
 Przez moment Redfox w zupełnej ciszy wymieniał spojrzenia z zawziętą bibliotekarką.
 - I co wtedy? - spytał wreszcie, gdy zobaczył, że Levy faktycznie nie chce odpuścić.
 - Wtedy przywlekę Lucy z powrotem do Magnolia City i sobie z nią poważnie porozmawiam - zdecydowała, zmierzając do wyjścia z biblioteki. - Idziesz ze mną?
 Gajeel westchnął ciężko.
 - Czy ja dobrze wnioskuję, że chcesz teraz pójść do Dreyarów?
 Twarz Levy zdradzała wszystko. Dziewczyna w życiu by nie pomyślała, że będzie szukać Makarova w innym celu, niż odkrycie prawdy o swoim ojcu. Ale, choć pełna wątpliwości i sprzecznych uczuć, wiedziała, że jeżeli ktoś będzie wiedział dokąd udała się Lucy, to właśnie on.
 - W takim razie chyba nie mam wyjścia - mruknął Redfox, oplatając ręką drobne ramię dziewczyny. 
...
 Ledwo zdążyli przejść trzy ulice, gdy znajoma Lancia Ardea przejechała im drogę.
 - A państwo dokąd? - Niespodziewanie, z cofającego samochodu dostrzegli wysuniętą głowę uśmiechniętej od ucha do ucha Cany.
 Czy świat był tak mały, czy to oni mieli tak piekielne szczęście do nieplanowanych spotkań?
 - Właśnie szukamy pana Dreyara. Makarova Dreyara - poprawił Gajeel, widząc zaskoczonego Laxusa na miejscu kierowcy.
 - Nie wy jedni. Dziadek porwał nam gdzieś Lucy i do teraz nie wrócił do domu - wyjaśniła Cana, nieco urażonym tonem. - Dranie, pewnie poszli świętować bez nas.
 - I dlatego ty też musiałaś sięgnąć po alkohol, nie? - Laxus burknął na Alberonę, która żartobliwie uderzyła go w ramię. Chyba nie był zadowolony z faktu, że musiał prowadzić auto brunetki.
 - Co do pana Dreyara, to raczej wątpię, by teraz świętowali... - McGarden zająknęła nerwowo, skupiając na sobie uwagę. 
 - Cóż, myślę, że powinniście wziąć dodatkowego pasażera - Gajeel wtrącił po niezręcznej chwili. Wepchnął zdumioną Levy do czarnej Lancii i z trzaskiem zamknął za nią drzwi. - Mała wszystko wam wyjaśni - dodał do Cany i Laxusa.
 - A ty nie jedziesz z nami? - spytał blondyn, uprzedzając tym samym nieco ogłupiałą McGarden.
 - Może innym razem - rzekł Redfox, odpalając papierosa. Aż poczuł błogą, wytęsknioną ulgę, gdy szkodliwy dym rozniósł po jego krtani i płucach. - Mam parę swoich spraw do załatwienia.
...
 - Że jak? - Canie coś strzeliło w karku, ponieważ zbyt gwałtownie odwróciła głowę do tyłu. - Auć...
 - Lucy wyjechała? Tak po prostu? - zdumiony Laxus nie odrywał wzroku od drogi. Tylko na moment zerknął w przednie lusterko, by dojrzeć Levy, siedzącej na tylnych siedzeniach. Smutnej i zmartwionej. - I nawet nie napisała dokąd?
 - Nie. - Choć McGarden wyjawiła im tylko o "ucieczce" Lucy, para była zszokowana tą nowiną.
 - A jak dziadek pojechał z dziewczyną? - Brunetka rzuciła pomysłem. 
 - Cana, przecież on dopiero co wrócił do Magnolia City... - burknął Laxus.
 - A jeśli mają jakiś gorący romans?! - Alberonie oczy wystrzeliły z orbit. - Ona wyciągnęła go z więzienia, a teraz razem uciekają. Jak z jakieś romantycznej...
 - Cana, do cholery, przestań pieprzyć farmazony! - Tym razem mężczyzna zwołał wzburzony.
 - Nie krzycz na mnie! - obrażona brunetka skrzyżowała ręce pod piersią, lecz jej dłonie szybko powędrowały do złotego wisiorka w kształcie krzyża, którym z przyzwyczajenia bawiła się na wisiorku. - Ty nic się na żartach nie znasz.
 - Po prostu twoje są głupie.
 - Bo ty się na wszystkim znasz najlepiej! Kabareciarz jeden...
 Levy przyglądała się tej rozmowie z nikłym uśmiechem. Gorący romans? Dobrze znała preferencje swojej przyjaciółki - nie było takiej siły na tym świecie, która nakłoniłaby Heartfilię do takiego wyboru. Ale co jeśli z jakiś innych przyczyn Lucy na prawdę udała się w swoją podróż wraz ze starym Dreyarem?
 - A z tobą jak? Wszystko dobrze? - Cana niespodziewanie zagadała do zamyślonej McGarden.
 - Ze mną? - spytała zaskoczona.
 - No z tobą, tobą! Jak zobaczyłaś tego świadka na sali sądowej, to padłaś na deski jak Laxus podczas swojej pierwszej walki.
 - Pragnę ci przypomnieć, że to twoja wina. - Dreyar zaczął mocniej zaciskać palce na kierownicy. Również Lancia przyspieszyła o jakieś dziesięć kilometrów na godzinę.
- Najlepiej wszystko na mnie zwalić - żachnęła Alberona, nie mając pojęcia, że stąpa po bardzo cienkim lodzie. - Toż to nie moja wina, że ci nie...
 - Dość tego. - Nagle samochód zahamował z piskiem w samym środku Magnolia Center. Były, lub inaczej niedoszły bokser wyglądał na mocno zdenerwowanego. 
 - No przepraszam, no! - Do Cany wreszcie dotarło, że przesadziła, jednak Laxus najwyraźniej nie chciał jej więcej słuchać; parkując na wolnym miejscu, wyleciał z Lancii jak z procy.
 - Nie gniewaj się! Przecież przeprosiłam! - Alberona wybiegła z auta zaraz po nim, a Levy, zbytnio nie wiedząc co robić, wyskoczyła za Caną.
 Nim dziewczyny dobiegły do blondyna, ten witał się z rosłym ochroniarzem baru "Golden".
 - Cana! Laxus! Jak miło was widzieć! - Stojącemu na czatach Elfmanowi Strauss oczy zwęziły się od szerokiego uśmiechu. - O, a ta młoda, śliczna dama jest z wami?
 Levy, o której była mowa, na widok wielkiego mężczyzny uchyliła lekko usta.
 - Tak, to panna McGarden - przedstawił ją Dreyar. - Ale co ważniejsze, zastaliśmy Mirajane w pracy? Mam dla was pewną propozycję.
 Alberona, nie mając pojęcia dlaczego tu przybyli, zerkała to na Laxusa, to na Elfama.
 - Niestety nie. Będzie gdzieś za niecałą godzinę, tuż przed otwarciem lokalu - wyjaśnił ochroniarz.
 - Za godzinę? - Cana aż pisnęła z zaskoczenia. - Skoro otwieracie za godzinę, to co ty tu robisz?!
 - Co poradzić, taka wola pracodawcy. - Nieco zmieszany mężczyzna palnął półżartem.
 - To zmień pracę - zasugerował blondyn.
 - Haha, łatwo powiedzieć, Laxus, łatwo powiedzieć! Wiesz jak jest, w dzisiejszych czasach trzeba brać to co ci dają...
 - Kiedy ja poważnie mówię - zapewniał Dreyar. - Ty, Mirajane i twoja młodsza siostra... Lisanna? - spytał, nie będąc pewnym imienia dziewczyny. - Jak tylko odnowimy bar "Pod wróżkowym ogonem", będziemy potrzebować kogoś do ochrony i obsługi...
 - Nie żebym miała coś przeciwko - wtrąciła Cana. - Ale myślałam, że to ja będę...
 - Nie, nie będziesz stała za barem - dokończył za nią Dreyar. - Żebyś wychlała wszystko co będzie na stanie?
 - No wiesz ty co?!
 - To jak? - Laxus, olewając rozdrażnioną przyjaciółkę, wyciągnął dłoń w stronę Elfmana. - Możemy na was liczyć?
 Strauss po chwili zawahania, ścisnął jego dłoń.
 - Muszę to jeszcze przedyskutować z Mirą, ale masz jak w banku, że ją namówię! Tylko... - Mężczyzna, wciąż trzymający rękę Dreyara, przyciągnął go do siebie. - To znaczy, że Fairy Tail znów...
 - Dokładnie to miałem na myśli. - Tak samo jak Elfman, Laxus ściszył głos do szeptu. W sumie sam nie wiedział dlaczego.
 - W takim razie miałbym do was prośbę. - Wielgachna dłoń ochroniarza zacisnęła się mocniej na palcach Dreyara. - To dość delikatna sprawa...
...
 Po odbyciu krótkiej rozmowy z Elfanem, Laxus wręczył Levy kluczyki do samochodu i poprosił ją, by pomogła Canie w poszukiwaniach Makarova Dreyara. On natomiast wyruszył pieszo do okolic China Town, gdzie miał nadzieję spotkać dwóch pomocnych młodzieńców. I nie mylił się - mijając na obrzeżach North Faries spalone zgliszcza "Monopolu na wzgórzu", usłyszał znajome krzyki nad głową:
 - Kogo tu przyniosło! - Na balkonie kamienicy stał wyszczerzony Natsu Dragneel. Widać było, że rozpiera go energia. - Laxus! Właśnie się mieliśmy do was wybierać!
 Do różowowłosego dołączył Gray Fullbuster, który, w przeciwieństwie do swojego towarzysza, wyglądał jakby uszło z niego całe życie.
 - Jak chcieliście pogadać z dziadkiem, to nieco się spóźniliście - zawołał Dreyar, zadzierając do góry podbródek. - Przepadł jak kamień w wodę.
 - Jak to?! - Natsu i Gray spojrzeli po sobie zdziwieni.
 - Dragneel, zejdź no na dół! Mam do ciebie interes.
 Nie minęła minuta, jak wezwany młodzieniec zszedł przed kamienice w gumowych, czarnych klapkach.
 - Ładne buty - stwierdził Dreyar nieco prześmiewczym tonem.
 - Wołałeś mnie tylko po to, by ponabijać się z moich laczków?!
 - Nie, jasne, że nie! Swoją drogą, z Fullbusterem wszystko w porządku? Jakiś taki nieswój się wydawał...
 - Daj mu spokój człowieku, coś go w dupę ugryzło i ma humory. - Natsu wyjął jedną rękę z kieszeni spodni i machnął nią niedbale. - To co chciałeś?
 - Chodzi o Lisannę Strauss - poinformował Laxus, poważniejąc.
 - Lisanna Strauss? Ta z baru burleski? - By nie sypnąć pochopnie informacjami, młodzieniec pominął dalszą znajomość z białowłosą prostytutką.
- Może masz z nią jakiś kontakt? Jej brat, Elfman, bardzo się o nią martwi. Ponoć wzięła toboły z ich chaty i od dłuższego czasu nie ma z nią żadnego kontaktu.
 - Co miałbym zrobić? - Natsu wtrącił bez ogródek, a uśmieszek na twarzy Laxusa zdradził zadowolenie z jego postawy.
 - Znaleźć ją i dowiedzieć się co robi, czy jest cała. Tyle że...
 - No? - dociekał Dragneel.
 - Mój dziadek wyszedł z więzienia, więc koniec z samowolką. To zlecenie dla Fairy Tail.
 Młodzieniec nabrał głośno powietrza do płuc.
 - Coś wam ludzie znikają. Ta cała Lisanna, twój dziadek też ci gdzieś ucieka... Jak w ogóle do tego doszło?
 - Ostatni raz widzieliśmy go z Heartfilią, a ta, no... wyjechała.
  Słysząc o wyjeździe Lucy, Natsu zwątpił na moment.
 - Dokąd ją poniosło?!
 - A bo ja wiem...
 Dragneel wyjął z kieszeni paczkę Pall Malli i pośpiesznie odpalił sobie papierosa. Kto by przypuszczał, że panna "zgrywam bohaterkę" odwali taki numer. Niezbyt mu to do niej pasowało - bardziej widział ją w roli męczennicy, aniżeli uciekającego tchórza, który zwiewa, gdy tylko robi się gorąco. A może panna Heartfilia stwierdziła, że załatwiła w mieście wszystkie sprawy i może wyruszać w siną dal? No to chyba o czymś zapomniała...
 - Więc jak? - Laxus przerwał Dragneelowi burze mózgu. - Piszesz się na to?
 - Czy się piszę? - powracając do obecnych wydarzeń, Natsu prychnął rozbawiony. - Myślałem, że to już ustalone!
...
 - Słyszałeś?
 - O czym? - Gray, siedząc przy oknie z kubkiem kawy, spojrzał obojętnie w kierunku dziwnie podekscytowanego Dragneela.
 - Cycata zołza zwiała z miasta.
 Dopiero po chwili doszło do Fullbustera o kim on mówił.
 - Lucy?! - Francuz z wrażenia popluł się ciepłą kawą z mlekiem. - Gdzie ona jest?
 - Diabli wiedzą - wyjawił Natsu, przebierając świeżą podkoszulkę. - Makarov Dreyar też zniknął. Niezły cyrk, mówię ci.
 Gray słuchał przyjaciela na pół gwizdka - myśl o Lucy napawała młodzieńca niespokojną trwogą.
 - Nie mogę uwierzyć, że wyjechała bez słowa... - wymamrotał zmartwiony.
 - A co, potrzebowała twojego pozwolenia? Tsh! - Dragneel zaakcentował drwiące zdanie swoim "sławnym" prychnięciem. - Nie gadaj, że będziesz za nią płakać.
 - Po prostu myślałem, że...
 Zaskoczony różowowłosy wyjrzał z łazienki, do której wszedł kilka sekund wcześniej. Gray mu nie odpyskował? Był chory, czy co?!
 - "Myślałeś, że"?
 Fullbuster spojrzał na niego bez przekonania, lecz po chwili odłożył kubek na stół i westchnął ciężko.
 - Ostatnio wiele się wydarzyło, prawda?
 - Ej, co ty chcesz przez to powiedzieć?! - zawołał niezadowolony Natsu. - Ja o czymś nie wiem?!
 -  To nic, czym musiał byś się przejmować, durniu. Nie musisz się o mnie martwić - oświadczył Francuz, zabierając z krzesła swoją skórzaną kurtkę.
 - To nie mów mi takich tekstów, żabojadzie... - mruknął Dragneel, mieszając metalową maszynką do golenia w zlewie, gdy tylko Gray zamknął za sobą frontowe drzwi. 

- - - - - - - - - -

Godzina 22:38

 - Jeszcze jedna butelka Danielsa.
 Świeżo zatrudniona w  "Heller" barmanka, spojrzała z politowaniem na Fullbustera, przytulającego ladę.
 - Proszę pana, chyba już wystarczy na dzisiaj. Może zamówić taksówkę?
 Mężczyzna zarechotał cicho, czkając pijacko raz po raz. Gdy w końcu uniósł głowę z blatu, ukazał barmance szeroki uśmiech i rumiane od procentów policzki.
 - Taksówkę?! Hah, dobre! - Choć jeszcze niedawno sam zarabiał na życie, wożąc ludzi po całym Magnolia City, to czasy, w których pracował jako taksówkarz wydawały mu się strasznie odległe.
 Niespodziewanie Gray wyciągnął przed siebie rękę i złapał speszoną pracowniczkę za dłoń.
 - A zaprowadzisz mnie grzecznie do łóżeczka?
 Zaskoczona barmanka otworzyła szerzej oczy. Nie w stanie było nie zauważyć jej twarzy, czerwonej niczym polne maki.
 - Ojej, no co pan! - Odmawiając, piszczała niczym podekscytowana nastolatka. Chyba nie często mężczyźni składali jej takie propozycje. - Przecież ja teraz nie mogę, jestem w pracy!
 Pijany młodzieniec, któremu głowa zaczęła pękać od wysokiego głosu dziewczyny, zmarszczył ze złości brwi.
 - To przestań mi matkować i dawaj następną flaszkę - przerwał dziewczynie warknięciem, puścił jej dłoń i z trudem odpalił papierosa. - Głupie cipsko - dodał mruknięciem, gdy oburzona barmanka z udawaną nonszalancją odwróciła się po zamówionego Jacka Danielsa.
 Wszystkie kobiety to głupie cipy. Cipy, których za grosz nie rozumiał. Nawet nie wiedział, czy jest sens próbować je zrozumieć; może Natsu, traktując kobiety w przedmiotowy sposób znalazł na nie złoty środek? Może tak właśnie trzeba?
 Czuł, że szczęście ucieka mu z pomiędzy palców. Czuł się jak kmiotek na lekcji wf-u, gdzie z przymusu wybierają go ostatniego do swojej drużyny w "zbijaka". Wszystko co dobre i ważne omijało go szerokim łukiem. Kiedy myślał, że znał swoją ciotkę jak nikt na tym świecie, okazało się, że była kimś zupełnie innym niż przypuszczał w dzieciństwie. Gdy kupił wreszcie legalnie samochód, on wylądował w szpitalu, a Fordzio na złomowni. Sądził, że zdobył przyjaciółkę, i że może odzyskać dawną miłość... No tak, o czym by nie myślał, wszystko sprowadzało do tych głupich cip. Nawet dumanie o zmarłym komendancie policji.
 Tamtego felernego dnia byli tam tylko we trójkę - on, Lucy i Juvia. Byli jedynymi świadkami, czy jak w przypadku Loxar, zbrodniarzami. Więc jak, jakim cudem na miejscu śmierci Josego Porli znaleźli jego list pożegnalny, przedstawiony jako jeden z dowodów podczas rozprawy Makarova Dreyara? Myślał, że może Heartfilia będzie miała coś ciekawego do powiedzenia w tym temacie, lecz zanim ją dorwał, wyjechała. Albo uciekła... Choć taka opcja przemknęła mu przez głowę, to nie chciał o niej myśleć w ten sposób. Nie chciał podejrzewać tej miłej, choć chyba nieco naiwnej, zagubionej i nieszczęśliwie zakochanej dziewczyny o podstępność, knucie czy zdradę. Wolał podejrzewać, że to z powodu minionych, przykrych wydarzeń, Lucy sprawiła sobie "wakacje".
 Nie zmieniało to jednak faktu, że pozostała mu jedynie Juvia, ale żeby być w stanie rozmówić się z policjantką po tym, co ostatnio między nimi zaszło, musiał opróżnić jeszcze co najmniej jedną butelkę Jacka Daniela, którą obrażona barmanka właśnie postawiła mu przed nosem. Być może musiałby pić i kilka dni, by wreszcie zebrać się na odwagę. W ogóle, to po jaką cholerę przejmował się tą sprawą?! Przecież nawet go nie dotyczyła!
 Już czuł rozgrzewającą ciecz w przełyku, gdy w przerwie między piosenkami, puszczonych z szafy grającej, usłyszał ten głos. Jej głos, a następnie głośny śmiech, rozbrzmiewający w tej spelunie niczym malutkie dzwoneczki przy dźwiękach smętnego utworu Raya Charlesa. Nie dowierzając, Gray odwrócił za siebie głowę i z wrażenia omal nie spadł z barowego krzesła.
 - Juvia wciąż nie może uwierzyć! Toti, jak mogłeś nazwać komendanta "gorylem"!
 - Przecież nie wiedziałem, że to on! - Yagiri wyglądał na rozgoryczonego. - Możesz przestać się ze mnie nabijać?
 - Jeśli nie chcesz, by Juvia dalej była na ciebie zła...
 - Nie! - zaprzeczył mężczyzna. - Nabijaj się ze mnie ile chcesz! Tylko nie złość i nie smuć się więcej - prosząc, chwycił zaskoczoną dziewczynę za rękę, a Fullbuster, oddalony od nich o cztery, niemalże puste stoliki, ruszył z miejsca jak tajfun.
 Choć zaledwie kilka dni temu Juvia Loxar rozpaczała nad czynem, którego się dopuściła i moczyła mu ubranie słonymi łzami, nie miała oporów, by przyjść tu z jakimś fagasem i śmiać się do rozpuku. Ale co go to obchodziło? Nic! Choć cały gotował się w środku i właśnie stracił resztki szacunku do tej młodej kobiety, nic, a nic go to nie obchodziło!

Wiem, powiedziałaś mi,
bardzo dawno temu,
że mnie nie chcesz,
że nie kochasz mnie już dłużej.

 - Toti... - speszona Loxar próbowała wyrwać dłoń z uścisku Yagiriego, jednak mężczyzna trzymał ją mocno, a zarazem z ogromną czułością.
 - Po prostu się o ciebie troszczę, Juvio - oświadczył z powagą, patrząc dziewczynie prosto w oczy. Skupiał na niej całą swą uwagę, a wszystko inne zniknęło w tamtej chwili ze świata. Była tylko ona i te jej przepięknie smutne, niebieskie patrzałki. - W końcu jestem twoim... przyjacielem...
 - W takim razie podziękujemy ci, panie "przyjacielu"!
 Totomaru poczuł szarpnięcie w ramieniu i dostrzegł przed sobą rozwścieczonego, pijanego rywala - Graya Fullbustera. Chciał wstać, jednak zanim uniósł pośladki z krzesła, posmakował mocno zaciśniętej pięści i pobielałych knykci Francuza na swoim policzku. Silny cios wywalił go na podłogę - po raz drugi dzisiejszego dnia został wypchnięty na ziemię.
 - Co do jasnej...! - wrzasnął ogłupiały Yagiri, gdy czarnowłosy zajął jego miejsce.

Chcę wiedzieć,
co sprawia, że jestem.
Czy mi wierzysz, dziecinko?
Jestem głupcem dla ciebie.
Och, nie! Jestem głupcem dla ciebie.

 - Jak się bawisz, skarbie?
 Widząc w jakim stanie jest Fullbuster, wystraszona Juvia otworzyła szeroko oczy.
 - Gray, to nie tak jak myślisz - wymamrotała totalnie zaskoczona.
 - Moja droga Juvio, wyjaśnijmy sobie coś raz, a dobrze - wściekłość aż kipiała z Francuza. Jego głos zdawał się być przesycony toksyczną trucizną. - Mam w dupie co i z kim tu robisz. Nie interesują mnie takie zakłamane szmaty jak...
  Nim się chłopak zorientował, siedział z przemoczoną głową i koszulą od wylanej na niego whisky, a rozwścieczona Loxar stała nad nim, ciężko dysząc. Ten incydent sprawił, że nawet Totomaru, który chciał oddać Fullbusterowi, znieruchomiał z uniesioną w górze ręką.

Wiem, powiedziałaś mi,
że nie chcesz mnie przy sobie,
i wiem,
ze masz wiele ścieżek w tym mieście.

 - Skoro masz to w dupie, to o co ci w ogóle chodzi?! Czego ty ode chcesz od Juvii, zasrańcu?! 
 Skopał sprawę po całości. Dopiero teraz, widząc szkliste oczy dziewczyny, zdał sobie sprawę z tego, że przesadził. Oczywiście wciąż był na nią wściekły, ale mimo wszystko to przecież była Juvia...
 - Ej, czekaj, ja...
 - Nienawidzę cię. - Zanim Juvia wyszła gniewnym krokiem z "Heller", Gray zdołał jedynie wyczytać te słowa z ruchów jej warg. Otoczony dziesiątkami obcych, ciekawskich spojrzeń, zapomniał nawet o Yagirim, który po całej sytuacji wybiegł za Loxar, gdy tylko oprzytomniał.
 Jak to się stało - pytał sam siebie, nie dowierzając. - Przecież chciał tylko zapytać o ten cholerny list pożegnalny. 

 - - - - - - - - - -

 Wejście do "Pafu-Pafu" aż prosiło o zajrzenie do jego wnętrza. Wśród całej szarości, jaka panowała nocą w District Hell, różowy, migający neon był niczym lukrowana truskawka na gorzkiej czekoladzie. Mimo to, Natsu stał w oddali, wypalając czwartego papierosa w ciągu niespełna godziny, i jedynie wypatrywał bram do najlepszego domu rozpusty w okolicy. A wszystko to przez złe wspomnienia po spotkaniu z właścicielem lokalu, blondwłosym alfonsem, który ostatnim razem zafundował mu jogging przez pół miasta, i który zapewne dorwałby go, gdyby tylko wystawił czubek buta w jego włościach. No ale przecież musiał jakoś dotrzeć do panny Strauss, w końcu sama do niego nie wyjdzie...
 - Zgadnij kto?
 Młodzieniec wzdrygnął się, kiedy ciepłe, delikatne dłonie przysłoniły mu widok na różowy neon.
 - Porypało cię, Lisanna?! Chcesz żebym dostał zawału?! - Od razu rozpoznał jej głos. Gdy tylko oderwał od siebie ręce dziewczyny, odwrócił się do niej ze wzburzoną miną.
 - Przyszedłeś się tu ze mną zobaczyć, prawda? - Choć Dragneel wyglądał na złego, białowłosa bardzo ucieszyła się na jego widok. Mimo, że wyglądała na przemęczoną, energia wręcz z niej tryskała.- Czemu czekasz tutaj? 
 - Głupie pytanie - mruknął Dragneel, trwożnie spoglądając na Lisannę. - Po twoim ostatnim numerze chyba nie jestem tu mile widziany.
 -Ale przecież Zancrowa tu nie ma! - oznajmiła Strauss, a brew Natsu nad lewym okiem drgnęła podstępnie do góry.
 - Doprawdy?
 - Przyszedłeś tu, chociaż o tym nie wiedziałeś? Och, kochany, ależ ty odważny! A może tak bardzo się za mną stęskniłeś? - Lisanna w moment oplotła ręce wokół szyi zadowolonego z siebie młodzieńca. Nazywanie go odważnym, szczególnie przez kobiety, zawsze poprawiało mu humor.
 - Ths! Myślisz, że boję się jakiegoś alfonsa? Proszę cię! - Natsu prychał i dumnie podśmiewał się pod nosem, choć tak naprawdę na wieść o nieobecności Zancrowa poczuł ogromną ulgę.
 - To co, wejdziesz do środka?  - Strauss już ciągnęła Dragneela do "Pafu-Pafu", lecz ten przyciągnął dziewczynę do siebie tak gwałtownie, że obiła się o jego twardy tors.
 - Dziś przyszedłem w innej sprawie. Mam do ciebie interes.
 - Interes? A jaki? - spytała młoda prostytutka, wyraźnie zaciekawiona, tym bardziej, że dostrzegła powagę w zielonych, przenikliwych oczach młodzieńca. - Masz dla mnie jakieś pieniądze?
 - Nie, głupia! - ryknął załamany. - Mam coś lepszego.
 Zdając sobie sprawę, że dziewczyna kompletnie go nie rozumie, westchnął ze zrezygnowaniem.
 - Musisz to rzucić.
 Lisanna spojrzała na niego niepewnie, choć już bardziej rozumnym wzrokiem.
 - Ale co mam rzucić...?
 Te słowa dały Natsu odpowiedź na pewne, niepokojące pytanie.
 - Pracę. Rzuć ją w cholerę. Chociaż to świństwo też powinnaś odstawić. O tym właśnie na początku pomyślałaś, prawda? - dodał, widząc zdenerwowanie białowłosej.
 - Nie wiem o czym mówisz!
 - To nie dobrze, by tak ładna i młoda dziewczyna niszczyła zdrowie. Zarówno prochami, jak i takim miejscem.
 - Ale...
 - Proszę, nie rób ze mnie większego idioty, niż jakim w rzeczywistości jestem. Ty myślisz, że tego na prawdę nie widać? Wystarczy ci spojrzeć w oczy...
 Między nimi zapadła niezręczna cisza, w której Lisanna co chwilę przygryzała dolną wargę.
 - Natsu, przecież wiesz, że potrzebuję pieniędzy.
 - Dlatego mam dla ciebie inną robotę. Niedługo w North Faries otwierają nowy lokal.
 - I co miałabym tam niby robić? - Z góry sceptyczne nastawienie panny Strauss niezbyt przypadło do gustu młodzieńcowi.
 - No nie wiem, coś na pewno się znajdzie. Choćby i sprzątanie.
 Donośny rechot panny Strauss zagłuszył nawet odgłos miastowego zgiełku.
 - Ja? Sprzątaczką?!
 Swym zachowaniem mocno zbulwersowała Dragneela.
 - To co, lepiej się dupczyć, niż sprzątać?! Spójrz no na siebie! Ćpasz, sprzedajesz się... Myślisz, że twoje rodzeństwo będzie dumne z ciebie, jeżeli w taki sposób zdobędziesz dla nich pieniądze?! Zrozum, jesteś dla nich ważniejsza niż jakiś głupi bar, w którym możesz sobie potańczyć!
 - Zrozum? - powtórzyła drwiąco Lisanna. - To ty nic nie rozumiesz.
 - Czemu każdy mi wmawia, że nic nie rozumiem... - Natsu burknął sam do siebie. - Dobrze! W takim razie oświeć mnie! Boisz się tego swojego alfonsa? Powiedz słowo, a zrobię gościowi z dupy jesień średniowiecza!
 - Nie boję się Zancrowa... - mruknęła, coraz bardziej speszona. Zdawało się, że była bliska płaczu.
 - To o co chodzi, jak nie o niego? O to, że na sprzątaniu za mało zarobisz? Założę się, że teraz i tak wszystko wydajesz na prochy! - Puszczały mu nerwy. Ta kobieta doprowadzała go swoją głupotą do szału. Nie mogła po prostu się zgodzić i pójść z nim do Laxusa?! Musiał się uspokoić, bo krzykiem nic nie załatwi. Wziął głęboki wdech, by zacząć jeszcze raz, na spokojnie. 
 - Lisanno, obiecałem, że ci pomogę, ale musisz dać sobie pomóc. Nie bądź taka uparta i chodź ze mną.
 - Przepraszam... 
 Oniemiały, na moment szerzej rozchylił powieki. Choć był pewny, że gdy ładnie poprosi to wszystko skończy się dla pomyślnie, panna Strauss, z oczami wypełnionymi łzami, wyrwała się z jego uścisku i pobiegła do lunparu. No cóż, przynajmniej próbował, i tak zrobił więcej, niż musiał. 
 Kiedy białowłosa zniknęła w drzwiach "Pafu-Pafu", odpalił kolejnego papierosa. Zaciągając się Pall Mallem, chciał przejść przez ulicę, lecz zrobił to zbyt nieostrożnie i omal nie został rozjechany przez sznur czarnych Skod Favorit, pędzących w głąb District Hell.
 - Chyba pora wracać do siebie - jęknął, doskonale wiedząc, kto zazwyczaj wozi się takimi samochodami. Dla samotnego wilka z North Faries było tu zbyt niebezpiecznie.

- - - - - - - - - -

 Całe popołudnie, aż do późnego wieczora, Gajeel szukał potrzebnych informacji. Przepytywał starych znajomych, odwiedzał najróżniejsze miejsca, a wszystkie wskazówki i plotki zaprowadziły go w samo serce District Hell.
 Ostatnim razem był tutaj, gdy panna McGarden próbowała zabawić się w szpiega i łaziła za nim jak cień przez pół dnia. Dziś jednak powody jego wizyty w tej zaniedbanej części miasta były znacznie poważniejsze. Grimoire Heart - ta nazwa, podana przez barmana okolicznego pubu, zdawała się być kluczem do jego podejrzeń. A podejrzewał on, że wspaniały przebieg rozprawy pana Makarova Dreyara był przedstawieniem, w którym Hearfilia odgrywała rolę kukiełki na sznurkach. Kukiełki kogoś dotychczas zupełnie bezstronnego.
 Wedle własnego uznania był, nieskromnie mówiąc, zbyt mądry i bystry, by uwierzył we wszystko, co podają mu na tacy. W swoim marnym życiu widział i słyszał za dużo, by łykać takie bajeczki, a rodzina Grimoire Heart, o którym usłyszał zaledwie szczątkowe wieści, była aż nadto tajemniczą grupą, by można ich było zostawić w spokoju. Kto wie, może Lucy, zamiast wyjechać, wygrzewała teraz swój wielmożny, prawniczy tron z ich... Właściwie, to nawet nie wiedział, czy uznawać ich za wrogów, czy przyjaciół. I to bardzo go frustrowało.
 Mijając kolejną uliczkę, Redfox uśmiechnął się sam do siebie. Nim zdał sobie z tego sprawę, interes baru "Pod wróżkowym ogonem" oraz los ludzi, mający z tym coś wspólnego, zaczął go obchodzić bardziej, niż to sobie wcześniej zaplanował.
 - Chyba się starzeję - zażartował pod nosem, gdy dostrzegł na ulicy paradę czarnych Skod. Rozpoznał je od razu i z uniesioną brwią podążył za oddalającymi się pojazdami członków Oracion Seis. Nie zdążył jednak wychylić nosa spoza uliczki, kiedy nagły i tępy ból głowy zwalił go z nóg.
 Przygotowany na każdą ewentualność, wyjął na wierzch swojego Walthera, którym... wycelował w pustą przestrzeń. Zlękniony wpatrywał się przed siebie, w ciemną nicość, ale ciepła krew, spływająca przez jego skroń przekonywała Gajeela, że jeszcze do reszty nie zwariował.
 - Co to, kurna, było... - mruknął, marszcząc brwi, gdy wtem usłyszał za sobą przyspieszone, podwójne kroki.
 Krew, cieknąca z rozciętej głowy, zaczęła zalewać mu oko, przez co z trudem dostrzegł dwóch obcych mężczyzn. Za to o wiele wyraźniej widział dwie, wycelowanego w niego lufy oraz palce, stykające się ze spustem broni. Wiedział, że nie zdąży strzelić dwukrotnie i uratować własnej skóry, lecz mimo to i tak nie zawahał się przed użyciem Walthera.
 W zaciemnionej uliczce, na ułamek sekundy zrobiło się jasno jak w dzień - ostry blask z luf przeciwników na moment oślepił Gajella. A może to co widział, to światło bijące z wrót niebiańskich?
 - Gihi! - Redfox rozbawił samego siebie. Co on miałby robić w niebie, zbierać informacje dla samego Boga? Taki gnojek jak on z pewnością trafiłby prościutko do samego diabła.
 Wypuszczając z rąk pistolet, na wyczucie chwycił się za postrzeloną łydkę. Jakimś cudem tylko tam oberwał. I choć sam nawet nie pisnął, ktoś krzyczał oraz przeklinał jak opętany.
 - Kurwa mać! O kurwa mać! Jet, ja umieram!
 - Zamknij ryja, Droy, nic ci nie jest! Tylko cię drasnął!
 Zdezorientowany Gajeel uchylił jedną powiekę. Postura dwóch, niczym nie wyróżniających się napastników, zastąpił widok grubasa i chudzielca. Gdzieś ich już widział... I, niemożliwe! Czyżby oni...
 - Jet! Jet!
 - No co?! - ryknął chudy gość, doglądając leżących, nieprzytomnych mężczyzn.
 - Trafił mnie w sandwicha! Kula... została w sandwichu!
 Redfox aż wybałuszył oczy - otyły mężczyzna wyciągnął spod płaszcza ogromną kanapkę z wystającą sałatą, akurat z tego miejsca, w którym widać było niewielką dziurę od postrzału.
 - Jak to możliwe?! - Również Jet wytężył wzrok z niedowierzania.
 - Haha, widzisz, Jet?! A wciąż mówiłeś, że jedzenie kiedyś mnie zabije!
 - Człowieku, z taką warstwą tłuszczu, to i nawet bez sandwicha nic by ci nie było - Gajeel wtrącił niemrawo, opierając przedramię o pobliską, ceglaną ścianę. Ciężko było mu ustać z postrzeloną łydką o własnych siłach.
 - Ej, kolego! - zawołał oburzony Droy. - Uratowaliśmy ci życie, mimo, że mnie postrzeliłeś, i jeszcze mnie obrażasz?! Może trochę więcej szacunku do swojego wybawcy, gnojku!
 - Daj mu spokój. - Jet poklepał przyjaciela po wielkim ramieniu, po czym spojrzał na kulejącego w ich stronę Redfoxa. - Koleś, niczego tu nie widziałeś, jasne? I lepiej stąd uciekaj, zanim te mendy z Grimoiru się ockną... Idziemy, Droy.
 - Czekajcie! - zawołał prędko Gajeel. - Powiedziałeś "Grimoiru"? Mówisz o Grimoire Heart?! - Wciąż kulejąc z krwawiącą nogą, zbliżał się do zaskoczonych młodzieńców. Zaskoczonych jego niezdrowym, co raz większym uśmiechem.
 -  Jet?
 - No?
 - Czy my go gdzieś czasem już nie spotkaliśmy? - napomknął niepewnie Droy, kiedy Redfox, rechocząc nadzwyczaj głośno, poklepał oniemiałych tym faktem mężczyzn po policzkach.
 - Mordy wy moje! Mordeczki! - Obejmując ramiona zdezorientowanego Jeta i Droya, wyprowadził ich z zaułka, wciąż chichrając się wniebogłosy. - Nawet nie wiecie, jakie spotkało was dzisiaj szczęście!
 - Nas? - Grubas i chudzielec znów spojrzeli po sobie. Na ich policzkach było widać zaczerwienienia od klepnięć. 
 Myśląc, że uratowany przez nich mężczyzna ma coś w rodzaju szoku pourazowego, postanowili nie zostawiać go samego. Nie wiedzieli jednak, że spotykając i wyprowadzając Gajeela z District Hell, los naprawdę się do nich uśmiechnął. 

- - - - - - - - - -

 Tymczasem osiem czarnych Skod Favorit zaparkowało na około dużej posiadłości, osadzonej na granicy District Hell oraz Little Village. Dom, choć ogromny, z zewnątrz był w opłakanym stanie: nie posiadał żadnego ogrodzenia, skoszonego trawnika, a z murów odchodził tynk i biała farba.
 - Jak szef Grimoire Heart może się ukrywać w takiej ruderze -  stwierdziła zdegustowana Sorano, zasiadająca obok kierowcy jednego z samochodów. Sawyer oraz Erik również doglądali odchodzący tynk z rezerwą. Przyzwyczajeni do życia w luksusie, nie wyobrażali sobie by oni, a tym bardziej ich szef miał przebywać z własnej woli w miejscu, gdzie nie ma choćby odmalowanych ścian.
 - Ukrywa? - Cała trójka zerknęła do tyłu na nerwowo chichoczącego Don Zera. - Przecież on tu mieszka.
 Po tych słowach, siwowłosy mężczyzna z pokaźnym brzuchem wyszedł z auta, a jego towarzysze, jak i wszyscy mafiozi z pozostałych siedmiu Skod, opuścili pojazdy. Choć byli uzbrojeni po zęby niczym żołnierze amerykańskiej armii, dało się wyczuć w ich gronie rosnące z każdą chwilą napięcie.
 Nie minęła jednak minuta, a Oracion Seis otoczył cały dom. Zero natomiast, wraz ze swymi najważniejszymi ludźmi, pozwolił sobie wtargnąć na teren owej posiadłości.
 - Wyłaź, Zeref! - ryknął, waląc we frontowe drzwi, które po chwili otworzyła różowowłosa, bardzo młoda dziewczyna. Z twarzą pozbawioną jakiejkolwiek mimiki, jakby miała na sobie maskę, zaprosiła gotowych na każdą ewentualność gości do środka. Zaprowadziła ich do jednego z pokoi - o ciemnozielonych ścianach, z sufitową lampą obszytą frędzlami z jasnobrązowego materiału oraz ogromnym, owalnym stołem z litego drewna, przy którym stało wiele krzeseł. Niektóre z nich były już zajęte. Na drugim końcu pomieszczenia siedział Kain, którego wszyscy prócz Don Zera, mieli okazję jeszcze kilka godzin temu oglądać na sali sądowej w todze sędziego. Nie zwracając na nich uwagi, Kain próbował namówić pewną czarnowłosą, znudzoną bądź zniesmaczoną piękność na małą partyjkę pokera.
 Oprócz nich, w pokoju zastali również Prechta i Siergaina - mężczyźni prowadzili między sobą bardzo ożywioną i chyba niezbyt przyjemną rozmowę nawet w chwili, gdy różowowłosa dziewczyna przyprowadziła głowę rodziny Oracion Seis oraz depczącą mu po piętach świtę tuż pod nosy.
 - Gdzie wasz szef? - Dopiero gdy Don Zero wtrącił się im w zdanie, Precht i Siergain zwrócili uwagę na przybyszów.
 - Dziękuję, Meredy, możesz odejść - Jikurein poinformował dziewczynę, która odeszła po uprzednim skinieniu głową.
 - Więc? Gdzie Zeref? - powtórzył Zero. - Nigdzie go tu nie widzę.
 - Dziś ja zastępuje szefa, więc jeżeli macie do niego jakąś sprawę...
 - Nie pozwalaj sobie dzieciaku! - wtrącił Precht. - Jeśli ktoś ma rozmawiać z kimkolwiek w imieniu szefa...
 - To na pewno nie będzie to jakiś doradczyna twojego pokroju - odpyskował Siergain. - Jeżeli nie ma Blue Nota, to...
 - Nie chcę rozmawiać z żadnym z was, gnojki! - Don Zero uniósł głos, przez co nawet Kain i jego znudzona towarzyszka zainteresowali się "intruzami". - Pytam po raz ostatni, gdzie jest Zeref.
 Jikurein i Gaebolg spojrzeli po sobie, a kiedy świta szefa Oracionu w napięciu wstrzymała oddech, na twarzach gospodarzy zawitał drwiący uśmiech.
 - Panie, nie jesteś u siebie - prychnął Siergain. - Albo siadasz i mówisz z czym masz problem, albo tam masz...
 Z chwilą, gdy mężczyzna wskazał gościom drzwi, dostrzegł w nich samego Don Zerefa.
 - Siergainie, jak ty traktujesz gości?! - spytał czarnowłosy zmartwionym głosem, jednak wyglądał raczej na rozbawionego, niż zezłoszczonego. Mało tego, jego czarny garnitur z najlepszej jakości materiału i pogodna twarz miała chyba uzmysłowić przybyszom, że wręcz spodziewał się ich wizyty.
 - Wybacz, szefie. - Jikurein, oddając bossowi należyty szacunek, podszedł do niego z opuszczoną głową i ucałował go w rękę, natomiast Zero, który raptownie odwrócił się w stronę drzwi, bez namysłu postawił w kierunku Zerefa pierwszy krok. Zanim wykonał jakikolwiek kolejny ruch, do jego głowy, z przodu i z tyłu, zostały przystawione dwie lufy. Wszyscy prócz właściciela włości i Don Zera sięgnęli po broń, a wyciągnięte w stronę przeciwników ręce tworzyły coś na wzór pajęczyny.
 - Jeszcze krok, a przestrzelimy ci łeb - warknął ostrzegająco Precht do szefa Oracionu.
 - Tylko spróbujcie, a przystroimy wam ściany mózgami - odpyskował Erik, mierzący do Siergaina.
 - Po co te nerwy, spokojnie! - Zeref poprosił łagodnym tonem. - Opuśćcie broń. A ciebie, Zero, zapraszam do siebie. Porozmawiamy sobie w cztery oczy.
 Don Grimoiru uniósł nieznacznie kąciki ust do góry i wskazał dłonią wyjście z pokoju, w którym zapadła absolutna cisza. Na twarzach członków obydwóch rodzin, którym już cierpły uniesione w górę ręce oraz palce, pilnujące spustu pistoletu, pojawił się cień wątpliwości. Jednak po chwili Zero przytaknął niemrawo głową, i akceptując zaproszenie, truchtem minął czarnowłosego w przejściu.
 Idąc po schodach na pierwsze piętro, czuł się nieswojo z wiedzą, że ma Zerefa tuż za swoimi plecami, lecz ku własnemu zdziwieniu, doszli do gabinetu bez jakichkolwiek nieporozumień. Dopiero się zacznie, jak utną sobie tą całą pogawędkę w cztery oczy - pomyślał.
 - Nawet nie wiesz, jak bardzo mnie cieszy twoja wizyta, ale też niezmiernie ciekawi powód twoich niezapowiedzianych odwiedzin - oznajmił Don Grimoire Heart, wchodząc do gabinetu jako pierwszy i niemal od razu zasiadając za swoim biurkiem. - Napijesz się czegoś? A może cygaro?
 - Ty chyba żartujesz - wymamrotał Zero, wciąż stojąc w otwartym wejściu do biura.
 - Nie, dlaczego? - spytał czarnowłosy, nalewając sobie szkockiej, a starzec, słysząc jego nijaki, olewający ton, poczuł wrzącą krew we własnych żyłach.
 Z trzaskiem zamykając za sobą drzwi, Zero podszedł bliżej biurka z frezowanymi bokami.
 - Dlaczego?! - powtórzył zbulwersowany. - Zerwaliście nasz układ, żądam wyjaśnień!
 - Nasz układ? A masz na to jakieś dowody? - Kiedy Don Oracionu już na samym początku rozmowy zaczął wychodzić z siebie, Zeref służył książkowym przykładem "oazy spokoju".
 - Chcesz dowodów?! Wasz prawnik przegrał rozprawę!
 - No i? - Czarnowłosy aż prychnął szyderczo. - Co z tego?
 - To z tego, że Makarov Dreyar dzięki wam wyszedł przedwcześnie z więzienia! Teraz Fairy Tail...
 - Fairy Tail nie istnieje od piętnastu lat. I pozwolę napomknąć, Zero, że to głównie nasza zasługa. - Choć Zeref ani razu nie uniósł głosu, jego ton stał się bardziej oficjalny.
 - Jednakże, również dzięki waszej zasłudze, to teraz tylko kwestia czasu, aż Makarov zacznie się panoszyć po mieście z żądnymi zemsty bachorami! - krzycząc, ze złości Don Zero opluł sobie brodę. - Dupku, nawet nie zaprzeczasz, że zrobiłeś to celowo!
 Szef Grimoiru wysłuchał uważnie swojego rozmówcę, po czym z trudną do odczytania miną wstał z fotela i, nie rozstając się z whisky, podszedł do okna przystrojonego żaluzją.
 - Zero... - zaczął, doglądając ciemności na dworze. - Przez piętnaście lat pozwoliłem ci na przejmowanie niemal całego miasta. Dawałem ci ludzi, którzy, szczególnie w przeciągu ostatnich tygodni, wracali do mnie w co najmniej kilku kawałkach.
 - Ale to właśnie przez Fairy...
 - Dawałem ci pieniądze, kontakty, wszystko o co prosiłeś. - Zeref bynajmniej stwierdził, że wystarczająco wysłuchał Don Zera, ponieważ nie dawał mu choćby dokończyć zdania i ignorował każde jego słowo. - Pomogłem ci osiągnąć szczyt, samemu usuwając się w cień... I po tych wszystkich latach przychodzisz tu, by nazwać mnie dupkiem i insynuować, że celowo pomogłem Dreyarowi? Zasmucasz mnie...
 - Przestań obracać kota ogonem, Zerefie! Nie przyszedłem się tu wyliczać, chcę tylko wiedzieć, dlaczego zrobiłeś coś tak głupiego! Powiedz, co ty do cholery kombinujesz...
 Właściciel posiadłości przez moment popijał w ciszy swoją szkocką, przy czym cały czas był odwrócony do swego rozmówcy plecami.
 - Czego ty tak właściwie się obawiasz? - spytał wreszcie. - Starca, który wyszedł z więzienia i nie ma praktycznie nic? Przecież miałeś piętnaście lat na to, by przejąć niemal całe miasto. Nie powinieneś mieć najmniejszych problemów z kimś takim jak Don rodziny, która od dawna już nie istnieje. Chyba cię przeceniłem...
 - Nie doceniasz ich, Zerefie - ostrzegł szef Oracionu.
 - Nie, Zero, to ty nie dość doceniłeś moją pomoc.
 Owe słowa Zerefa sprawiły, że starzec z irytacji nie potrafił dłużej wysiedzieć na miejscu.
 - Lekceważysz Makarova. Lekceważysz mnie. A lekceważenie swoich przeciwników jest... bardzo... złe! - Niespodziewanie Zero uderzył dłońmi w biurko.
 - A czy ty nie jesteś czasem zbyt pewny siebie? - Czarnowłosy, śmiejąc się pod nosem, odsłonił żaluzję i otworzył okno. - Nie sądzisz, że sam kogoś zlekceważyłeś?
 Nim Zero zdołał dostrzec "Lugera"(*1) w drugiej dłoni Zerefa, został postrzelony pod biurkiem w kolano. Starzec syknął jednocześnie z bólu, jak i zaskoczenia, a z otwartego okna usłyszał pierwsze strzały i krzyki.
 - Ty gnido! - Chcąc odpłacić pięknym za nadobne, Zero również wyciągnął swój pistolet i, wycofując się do wyjścia, wystrzelił dwukrotnie w stronę napastnika. Siwowłosy przystanął na moment przerażony, gdy kule świsnęły Zerefowi przy uchu i trafiły w kryształową szklankę z whisky, która roztrzaskała się na parapecie w drobny mak. Sam Zeref nawet nie drgnął choćby o milimetr.
 - Możesz odejść, sam posprzątam - zażartował, z satysfakcją obserwując uciekającego, kulejącego Don Zero, który usłyszał strzelaninę również na parterze.
 - Szefie! - Sorano, gdy tylko dostrzegła utykającego starca z krwawiącym kolanem, dzięki osłaniającym ją towarzyszom, zabrała Dona ze schodów i wyprowadziła go z posiadłości rodziny Grimoire Heart. Niestety na zewnątrz spotkała ich przykra niespodzianka - pozostali członkowie Oracionu, którzy powinni im teraz pomóc, leżeli martwi na nieskoszonym trawniku. Co do jednego. Zaniemówili, kiedy zamiast przez sojuszników, zostali otoczeni przez pozostałych soldatów Grimoiru, uzbrojonych w Tommy Guny oraz całych we krwi zabitych przed momentem ludzi.
 - Zero, pamiętasz umowę między moim ojcem, a twoim bratem?! - Wszyscy spojrzeli na okno pierwszego piętra, w którym Don Zeref uśmiechał się do wszystkich szeroko jak mało kiedy. - "Wasze życia od teraz będą należeć do mnie, cała twoja rodzina będzie pode mną i od teraz działacie dla nas". Takie są zasady!
 Sorano, podtrzymująca swojego szefa, z przerażeniem obejrzała się za siebie. Kompletnie nie miała pojęcia o co chodzi ze wspomnianą umową, ale wszystko wskazywało na to, że leżące za nią trupy były jej częścią.
 - Mylisz się, Zeref! - wrzasnął nagle Zero, wskazując na Dona Grimoiru roztrzęsionym palcem. - To żadne zasady, czy umowa. To wojna!

- - - - - - - - - -

 Jiemma z nostalgią obserwował nocne Magnolia City. Choć dochodziła północ, wciąż przebywał w gabinecie komendanta i nie mógł oderwać się od okna. Sam już nie pamiętał, ileż to lat minęło, gdy spoglądał przez to okno po raz ostatni. Musiał także przyznać, że bieg czasu zmienił bardzo wiele. Miasto, ludzi, prace, nawet jego samego - wszystko poddało się nieuchronnym zmianom.
 - To już nie to co kiedyś - mruknął ze smutkiem, a następnie usiadł na obrotowym krześle i przejechał dłonią po blacie biurka. Wyczyszczone po ostatnim komendancie, obecnie ozdobione było jedynie przez jedno zdjęcie w ramce. Zdjęcie pięknej, dystyngowanej dziewczyny o czarnych włosach, która zapewne byłaby jeszcze piękniejsza, gdyby nie jej wiecznie niezadowolony grymas na twarzy...
 Zdając sobie sprawę, że wspomnienia zbytnio go pochłonęły, przetarł oczy swymi wielkimi palcami, po czym sięgnął po telefon. Wykręcił na tarczy numer i czekał na połączenie, odliczając kolejne sygnały.
 - Czego! - Po piątym sygnale Jiemma usłyszał oburzenie wyraźnie zaspanego jegomościa. - Kto jest taki mądry, by wydzwaniać do ludzi o tej porze? ... O Boże, pan Orlando?!
 - Miło cię słyszeć, Sting.
 - O kurna! To znaczy, witaj szefie! 
 Jiemma przysiągłby, że plaśnięcie, które usłyszał po drugiej stronie słuchawki, było dłonią Eucliffa, obitą o czoło. 
 - Jak się szef miewa? Jak zdrówko? Dawno się szef nie odzywał!
 - Przestań pieprzyć od rzeczy, ściągaj Rogue, i przyjeżdżajcie do Magnolia City. Robota czeka.
 - Tak jest, szefie! - usłyszał komendant, zanim odłożył słuchawkę, a zbierając się do wyjścia z komisariatu, ostatni raz rzucił okiem na zdjęcie swojej córki, Minervy Orlando.

- - - - - - - - - -

 Kiedy Don Zero wraz ze swą świtą opuścili posiadłość Grimoire Heart, w okolicy zrobiło się strasznie cicho. Zeref ze znudzeniem obserwował z okna, jak jego ludzie pakują rozstrzelane ciała do czarnych worków, a czarne worki ładują do samochodu dostawczego, którego czekało kilka rundek do wysypiska w Little Village i z powrotem.
 Nagle ktoś zapukał do drzwi gabinetu, i choć Zeref nie odezwał się słowem, ktoś i tak ośmielił się wejść do środka. Słysząc stukot obcasów na panelach nie musiał odwracać głowy, by wiedzieć kto do niego zawitał - jej kroki rozpoznałby wszędzie.
 - Wiesz, kiedy tak stoisz i wypatrujesz Bóg wie czego przez to okno, to kogoś mi przypominasz - usłyszał tuż koło ucha, w momencie gdy ciepłe dłonie oplotły go w pasie. Po chwili poczuł w nozdrzach intensywny zapach kobiecych perfum, które zapewne kosztowały fortunę, oraz niewielki ciężar, kiedy owa osóbka oparła policzek na jego plecach.
 - Kogo? - spytał bez emocji.
 - Nikogo ważnego.
  Odpowiedź kobiety sprawiła, że na ustach Zerefa po raz kolejny dzisiejszego dnia zawitał uśmiech.
 - Proszę, nie drocz się ze mną, Minervo. Wiesz, że tego nie lubię.
 - Owszem, lubisz - oznajmiła z przekonaniem i ulotniła się z gabinetu tak samo szybko, jak się w nim pojawiła.

- - - - - - - - - -

 Było kilka minut po północy, gdy Laxus zawitał na dwudziestą ósmą przecznicę w North Faries. Już od kilku godzin, załatwiając na mieście przeróżne sprawy, przeklinał samego siebie, że pozwolił Canie i pannie McGarden wziąć samochód. Nogi dosłownie wchodziły mu w dupę.
 Z trudem wdrapał się na drugie piętro, ale kiedy zobaczył drzwi z numerem osiem, odetchnął z ulgą.
 - Nareszcie - westchnął szczęśliwy, że w końcu wrócił do domu gdzie sobie odpocznie, że zapewne wreszcie zobaczy swojego dziadka... ale przy samym progu mieszkania dopadł go zdenerwowany Gildarts.
 - Nie ma go! Nigdzie go nie ma! - wołał Clive, szarpiąc młodego Dreyara za koszulę i nie pozwalając mu wejść do przedpokoju.
 - Jak to "nigdzie nie ma"?! - W głosie niedoszłego boksera dało się dosłyszeć nutkę przerażenia.
 - Przeszukałyśmy chyba całą północną i centralną część miasta. - Do przedpokoju zawitała Cana, która bezceremonialnie odsunęła panikującego ojca pod ścianę i wprowadziła Laxusa wgłąb mieszkania.
 Levy, popijająca w ich salonie melisę, zerknęła na blondyna i skinęła nieśmiało głową w jego stronę.
 - Twój dziadek normalnie zaginął bez śladu, nigdzie go nie znalazłyśmy - kontynuowała zmartwiona Alberona. - Może on na prawdę...
 Nim zdołała dokończyć zdanie, usłyszeli dziwne hałasy, dobiegające z klatki schodowej.
 Gildarts, pełen nadziei, że to Makarov, prędko otworzył drzwi. Po chwili, bez słowa wyjaśnień i pomimo sztucznej nogi, zbiegł na półpiętro niczym burza - pozostali, zaskoczeni jego zachowaniem, również ruszyli pędem na klatkę schodową.
 - Szefie! Szefie, gdzieś ty był! - Clive zadawał naprawdę głupie pytanie; obecność Erzy Scarlet, która przyprowadziła schlanego staruszka, tłumaczyła wszystko.
 Laxus spojrzał sceptycznie na Canę.
 - Przeszukaliście CAŁE północne miasto, tak? - mruknął nieco rozzłoszczony, a brunetka zachichotała.
 - No co, nie pomyślałabym, że Erza by go ukrywała...
 Po chwili zakonnica i Makarov dotarli na drugie piętro, jednak byli tak pijani, że mieli problem z przekroczeniem progu drzwi. Młody Dreayr, widząc to wszystko, chwycił dziadka za ramiona i ze zniesmaczoną miną zaprowadził go do salonu.
 - Nieźle nas nastraszyłeś - burknął obrażony, słysząc z przedpokoju, jak Cana naskakuje na tłumaczącą się Erzę.
 - Przepraszam Laxus, przepraszam - wybełkotał pijany staruszek. - Pokazywałem pannie Heartfilii nasz bar i zgubiłem się w drodze do was. - Makarov opadł ciężko na sofę i chwycił za kubek Levy z melisą.
 - Cóż to za świństwo! - warknął, krzywiąc się jak po zjedzeniu cytryny, po czym natychmiast odłożył ceramiczne, białe naczynie. - W każdym bądź razie, zamiast do was, omyłkowo dotarłem pod kościół. A tam, szok! Erza, ta malusia Erzunia od Roba, wyskakuje przede mną w habicie! Dasz wiarę?! - Przyćmione od mszalnego wina oczy starca otworzyły się szeroko.
 - Dziadku, my wszyscy wiemy, że Erza jest zakonnicą...
 - A gówno tam wiecie! - warknął Makarov kładąc się na wypoczynku i machając niechlujnie ręką. - Idę spać, dobranoc.
 Laxusowi powoli kończyła się cierpliwość do dziadka.
 - Zaraz, jakie dobranoc! Jest tyle rzeczy, które...
 - Ja już wszystko wiem. Erza wszystko mi opowiedziała - odrzekł niski starzec, nie otwierając nawet oczu.
 - Wszystko pan wie? - Niespodziewanie w salonie pojawiła się Levy McGarden. Gdy nie mówiła, ze złości tak mocno zaciskała usta, że prawie nie było ich widać. - A wie pan gdzie jest moja Lucy?!
 Słysząc ostatnie słowa dziewczyny, Makarov z łaski swojej otworzył jedno oko, którym, jak na pijanego, bystro zlustrował posturę niebieskowłosej.
 - Twoja Lucy? Skoro jest twoja, to jak ją pilnujesz? Powinnaś wiedzieć gdzie jest twoja własność.
 Oburzona dziewczyna już nabrała powietrza do płuc, jednak staruszek zaśmiał się cicho i, unosząc rękę w górze, usiadł na sofie. - Przykro mi, panno... McGarden? Twoja przyjaciółka powiedziała tylko, że wyjeżdża. Nie zdradziła dokąd, ale...
 W oczach Levy pojawił się cień nadziei.
 - Ale wiem, że wróci - dokończył Makarov z nikłym uśmiechem na samo wspomnienie o pannie Heartfilii.
 - Powiedziała to panu? - dociekała bibliotekarka.
 - Nie musiała. Kiedyś każdy wraca do swojego domu. A gdy ten dzień nadejdzie, musimy ją przywitać z szeroko otwartymi ramionami.
 Zdruzgotana Levy, przekonana, iż słowa staruszka są jedynie pijackim bełkotem, bez słowa pożegnania opuściła salon Clivera. 
 Po odnalezieniu Dreyara atmosfera w całym mieszkaniu oczyściła się - niemal wszyscy odetchnęli z ulgą i zaczęli pocieszać pannę McGarden. Kilka minut później w lokum zapanował spokój, ponieważ młodzi postanowili zapewnić Levy oraz pijanej Erzie bezpieczny powrót do domu. W salonie, gdzie siedział wyłącznie Makarov i Gildarts, przez dłuższy moment słychać było jedynie tykanie zegara.
 - Szefie, czy powiedziałeś jej o wszystkim? - Clive wreszcie zebrał się na odwagę, by zapytać o coś, co nurtowało go już od bardzo dawna.
 - Mówisz o pannie Heartfilii? No cóż... Powiedziałem prawie wszystko.
 - Prawie?
 - Nie powiedziałem jej o najważniejszym - wyjawił nieco zmieszany Dreyar.
 - Dlaczego? - zdziwił się Gildarts. - Może gdyby wiedziała, nie wyjechałaby...Szefie, nie mów mi, że zapomniałeś jej o tym powiedzieć?!
 Makarov spojrzał na mężczyznę z politowaniem.
 - Myślisz, że zapomniałbym o czymś takim?! - ryknął, a następnie westchnął ciężko. - Ech, Gildarts, nic się nie zmieniłeś.
 - Trochę gdzieniegdzie mi ubyło - zachichotał Clive, klepiąc się po protezie nogi.
 - Haha, wiesz o czym mówię! Nie zmieniłeś się "tutaj". - Staruszek z nieco rozczuloną miną popukał starego przyjaciela w okolicę serca. - Bardzo mnie to cieszy, Gildarts. Bardzo.
 - Ale wracając, szefie, dlaczego nie powiedziałeś tej dziewczynie o...
 - Sądzę, że panna Heartfilia powinna odkryć to sama - przerwał mu Dreyar. - Są w życiu sprawy, w które nikt nie powinien się wtrącać. Myślę, że to właśnie jedna z nich.



*1) P08 Parabellum "Luger" - samopowtarzalny pistolet produkcji niemieckiej

***
Mam mega problem ze znalezieniem odpowiedniego arta dla Tono Rabbitsa do zakładki z organizacjami i członkami :C - jeśli ktoś miałby coś odpowiedniego, to będę zobowiązana i niezmiernie wdzięczna :D

Już dawno nie byłam tak niezadowolona z siebie :/. Niby napisałam wszystko co chciałam, ale sposób w jaki to zrobiłam... Nope. Stać mnie na więcej, ale chyba nie w obecnym i nie w najbliższym czasie.
Całe te moje grube opóźnienia, co raz rzadziej wstawiane rozdziały, to po prostu życie, które w tym roku mnie nie oszczędza. Pogrzeby, zdrowie, inne problemy, pomijając już codzienne obowiązki - co chwile coś nowego dochodzi i wiecznie nie ma tego końca (i tak od stycznia)... No, wyżaliłam się ;D Ale tak poważniej, bardzo was przepraszam za wszystkie opóźnienia. To nie tak, że pisząc "rozdział będzie za tydzień", a wstawiam po trzech tygodniach, chcę robić wam nadzieje, bawić się w trolling, ect. Naprawdę zawsze staram się dotrzymać słowa i wierzę w to, że gdy wam coś obiecam to będę miała większą motywację do skończenia rozdziału na czas, ale, niestety, choć motywacji nie brakuje, to od ostatnich miesięcy ZAWSZE musi coś wyskoczyć :/. Trochę też przez to wszystko ostatnio chyba spadła moja kondycja, jeżeli chodzi o jakość pisania, nie mogę się na niczym skupić, wszystko mnie strasznie stresuje, a na domiar wszystkiego niedawno sobie uświadomiłam, jak bardzo pogubiłam się w tym opowiadaniu, pomimo wymartretowaniu kilku zeszytów (w których też się pogubiłam... x'D). Tak właśnie przejdziemy do sedna informacji, o której wspomniałam w ostatnim poście.
Absolutnie, za żadne skarby nie zawieszam, ani nie kończę bloga! Musicie jednak zrozumieć, że jestem tylko człowiekiem, który po prostu nie wyrabia. Teraz będziemy mieli mały timeskip w fabule i myślę też, by zrobić to w czasie rzeczywistym. Chciałabym ogarnąć sobie całego bloga, by więcej nie zapominać o szczegółach typu, że Lucy to "cycata zołza", a Gray to "żabojad" (bo jeśli chodzi o ważniejsze sprawy, to na szczęście mam wszystko obcykane od dawna i to się póki co nie zmieniło :P). 
Nie wiem kiedy pojawi się następny rozdział, a jednocześnie kiedy rozpocznę nową sagę - tak, teraz to już naprawdę koniec "aktu" :D. Mogę wam jedynie obiecać, że ruszę z nową sagą jeszcze w tym roku oraz, że zrobię wszystko co w mojej mocy, aby rozdziały wstawiać regularnie, raz na miesiąc. 
Nie wiem co mam jeszcze wam napisać, bo przez to wszystko załącza mi się jakiś dziwny tryb EmoYashy i czuję, że zawiodłam was i samą siebie >.<. Może zamiast marudzić, po prostu skończę tego posta i wreszcie wystawię rozdział, na który wiele z was tak bardzo czekało :P.
Trzymajcie się dziubasy! :* :* :*



30 komentarzy:

  1. Pierwsza! Wybacz, nie mogłam się powstrzymać. A teraz lecę czytać ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Haha, luzik, nie mam czego wybaczać :D Swoją drogą, to chyba pierwszy raz jak jesteś pierwsza? ;> (właściwa osoba na właściwym miejscu (͡° ͜ʖ ͡°) xD)

      Usuń
    2. Tak, pierwszy, wygrałam życie xD Ale bo ja wiem, czy właściwa? Jak każda inna ;D
      A teraz komentarz (który napisałabym wcześniej, ale prokastrynacja i potem lekcje ;-;).
      No więc ten, wypisałabym ci wszystkie momenty, które mnie powaliły na łopatki, ale trochę ich będzie, więc rzucę dwoma faworytami, bo na pierwszym miejscu oba xD
      "- Jaki facet by się na to godził. To kobieta powinna przybierać nazwisko męża, koniec kropka - dodał, opróżniając szklankę do dna.
       - Dobrze. Skoro tak ci na tym zależy, to pozostaniemy przy twoim nazwisku.
      Alkohol, którego Redfox nie zdążył jeszcze przełknąć, wyleciał z jego ust jak ze spryskiwacza.
      - Ja ci się nie oświadczam, idiotko! - ryknął, ocierając oplute usta."
      Iiiii...
      " - A jeśli mają jakiś gorący romans?! - Alberonie oczy wystrzeliły z orbit."
      Levy i Cana po prostu wygrały wszystko xD
      I po tym małym wstępie przejdźmy do ogółu:
      Awwww, Totomaru taki opiekuńczy. Ale miał pecha, zły moment i zła osoba na udowadnianie Juvii, jaki to on jest fajny xD No i już współczuję wszystkim policjantom, skoro nowym komendantem jest Jiemma o: Zwłaszcza, że Minerva i Zeref są tentego (no i właśnie sobie prawdopodobnie spieprzyłam ład w komentarzu, bo będę niżej też wyskakiwać ze wstawkami z późniejszego/wcześniejszego momentu, ale kij z tym. To nie pierwszy raz.), no.
      Btw, " - Uspokój się, szefie! - Erik przegłuszył rozwścieczonego starca, który cudem powstrzymał się od rozbicia butelki whisky.", pewnie potem by mu było szkoda tej whisky, ale na szczęście uratowana! xD
      I jejku, urocze Gajevy jest urocze :3 I początki przyjaźni Levy i Lucynki <3 Poza tym szkoda mi Levy, straciła matkę tak wcześnie i prawdy o ojcu się nie dowiedziała przez kilka następnych lat D: I Gajeel zaczyna się domyślać o:
      Uwielbiam to dogryzanie sobie między Laxusem i Caną <3 Świetne po prostu :'D I yay, Fairy Tail się formuje, Laxus zbiera ludzi <33333 Go, Laxus, go! *mogłaby dołączyć do Raijinshuu*
      Boż, Natsiasty nie skończył z "cycatą zołzą" xD
      (Już to widzę:
      Ktoś: Hej, Natsu, gdzie jest Lucy?
      Natsiasty: Nie wiem, gdzie jest ta cycata zołza.
      Ktoś: ...na pewno powinieneś tak o niej mówić?
      Natsiasty: O co ci chodzi?
      Ktoś: No nie wiem, może o to, że to twoja żona?
      XD)
      *głosem jakimś takim pomiędzy tymi, co zapowiadają na ringu bokserskim przed walką, a tymi, co rozdają nagrody na imprezach jak Oscar czy Grammy* A nagroda dla tego, który najbardziej spieprzył sprawę wędruje doooooo... Graya Fullbustera! Serdeczne gratula... Khem, albo może jednak nie xD I kurczę, tym razem whisky się nie uratowała...
      I ten, widzę, że wszyscy tak Lisannę hejcą, a ja ją lubię i mnie jest jej dla odmiany szkoda xD Choć nie do końca ogarniam jej motywy, noale. Niedługo się pewnie i tak dowiemy c: Zwłaszcza, że mam wrażenie, że Natsu tak łatwo za wygraną nie da, bo, choć trochę inną (*nagłe olśnienie* hyyyyy, albo i nie O:), to bardzo podobną sytuację już miał z Kinaną...
      I Boż, kanapka bohaterem dnia xD Zamiast "Nie śpię, bo trzymam kredens" albo "Zabił matkę kiełbasą krakowską" będzie "Kanapka uratowała mu życie" czy coś xD
      I widzę, że Zeref ma dość... Hmmm, niskie standardy xD Ale akcja świetna. I ten:
      " - Tylko spróbujcie, a przystroimy wam ściany mózgami - odpyskował Erik, mierzący do Siergaina." Yaaaaay, remoncik! Poniekąd xD
      I, kurczę, Zero jak raz powiedział coś mądrego, to teraz Zeref się nie zgadza. To oczywiste, że Fairy Tail wygra uwu Może nie od razu (cóż, na pewno nie od razu, po co inaczej te 40 rozdziałów w archiwum zaplanowane? :'D), ale wygra. A wtedy Zerefiątko (ni za cholerę nie wiem, skąd mi się to wzięło, nie pytaj xD) będzie EmoZerefiątkiem c:
      I Sting i Rogue wkroczą do akcji \o/
      I Boż xD Trzy główne zasady Wszechświata:
      Matma: Nie wiesz, co robić? Licz deltę.
      Geografia: Nie wiesz, co robić? Licz Pitagorasa.
      Fairy Tail: Nie wiesz, co robić/gdzie szukać? Idź do Erzy :'D
      W każdym razie, nie mogę doczekać się kontynuacji, Fairy Tail się zbiera, Oracions Seis wypowiedziało Grimoire Heart wojnę... Będzie grubo <3

      Usuń
    3. (Pamiętam, że ktoś tego użył, nie wiem czasem, czy nie ty nawet, ale i tak, to wspaniałe ograniczenie znaków, podczas gdy ja jestem bardziej a'la to... http://memytutaj.pl/uploads/2013/10/16/ograniczenia-i-limity-nie-interesuja-mnie.jpg)
      A rozdział wyszedł ci świetnie. Że tak to ujmę: *na melodię Y.M.C.A.* Yashuś, there's no need to feel down! I said, Yashuś, your writing is alright~
      (swoją drogą, to nie pamiętałam, czy tam jest "there's" czy "it's", googluję, wpisuję "ymca", a tu się dowiaduję, że YMCA to skrót od Związku Chrześcijańskiej Młodzieży Męskiej O.O Nie wiedziałam. #całeżyciewkłamstwie)
      Więc no, też liczę, że napiszesz nowy rozdział przed świętami (a najlepiej wcześniej <3), dlatego też życzę ci wolnego czasu, chęci do pisania, jak ten wolny czas będziesz mieć i dużo, dużo weny <3
      Pozdrowionka!

      P.S. Napisałam, widzisz? Mówiłam ci, że napiszę i napisałam! xD

      Usuń
  2. Druga! Też się nie mogłam powstrzymać ;D A teraz do rzeczy... Jako, że Ginny cierpi na zboczenie zawodowe, które polega na czytaniu od dupy strony ( czyli czytaniu notek autorki/ a w pierwszej kolejności xD), to Ginny przeczytała końcowy wywód Yashy i jest bardzo zła na Yashę ;/ Skąd ta ostra ocena swojej twórczości, uh?! Ja ci dam! Dla mnie wszystko jest super! Ba ja nawet nie zauważyłam żadnej zmiany na gorsze! Więc miałam takie "WTF" na twarzy, jak czytałam notkę końcową... Na temat Twojej punktualności nie będę się wypowiadać, bo wiem jak jest :3 Człowiek sobie coś zaplanuje, a tutaj coś wyskoczy i dupa zbita =.= Tak więc, w tej kwestii masz z mojej strony pełne zrozumienie ^.^ Kurde, mam nadzieję, że się na mnie obrazisz, bo chyba nieco przegięłam z tym monologiem TT__TT No, ale jak przeczytałam ten twój wywód, to musiałam strzelić jakąś gadkę motywującą... ^.^ No to teraz przejdźmy do milszej części! Rozdzialik :D Rozdzialik był super (Jak już wcześniej napisałam). Najlepsze fragmenty: "
    - Że co, kurwa?!
    Wrzask Don Zera, poprzedzający nadejście apokalipsy, rozniósł się donośnym echem niemal na całe Hoboken Vale."
    - A jeśli mają jakiś gorący romans?! - Alberonie oczy wystrzeliły z orbit. - Ona wyciągnęła go z więzienia, a teraz razem uciekają. Jak z jakieś romantycznej...
    - Cana, do cholery, przestań pieprzyć farmazony! - Tym razem mężczyzna zwołał wzburzony.
    - Kurwa mać! O kurwa mać! Jet, ja umieram!
    - Zamknij ryja, Droy, nic ci nie jest! Tylko cię drasnął!
    - Ładne buty - stwierdził Dreyar nieco prześmiewczym tonem.
    - Wołałeś mnie tylko po to, by ponabijać się z moich laczków?!
    - Chyba nie sugerujesz, że przypominam ci matkę?! - mruknęła z udawanym zgorszeniem. - Nie masz czasem syndromu matki czy coś?
    - Ty wredny kurduplu! - Redfox wyciągnął swoją wielką dłoń i poczochrał nią głowę towarzyszki. - Jak można mieć tak niewyparzony jęzor! Jeżeli mi ją przypominasz, to tylko pod dobrym względem - warknął obrażony, jednak cieszył się, że jego "maleństwo" wraca do formy. A nawet nie upiła łyka alkoholu, normalnie sukces!
    A co do Gray'a... Ja bym na miejscu Juvii wyjechała mu z pięści w mordę, a nie whisky oblewała >.< On sam jest szmatą! Szmatą do podłogi! Wal się, Fullbuster! Historia Levy była bardzo smutna :(( Kurwa, Zeref! Mało już narozrabiałeś w mandze?! Wyjazd stąd! Kurde, nie skomentuję chyba wszystkiego =.= Buuu... Ale wiedz, że rozdział był boski *.* I jeszcze raz tak mnie nastraszysz, to osobiście skopię ci dupsko, o! Ja serio myślałam, iż zawieszasz/ kończysz bloga, a tutaj... takie niegroźne wyżalenie się, ufff >.< :D Pozdrawiam serdecznie i życzę weny, Ginny Kurogane :*
    Ps. Błagam jeszcze raz: Nie obrażaj się za pierwszą część komcia! *składa ręce jak do modlitwy i pada na klęczki*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No dla ciebie jest super, ale według mnie mogłoby być lepiej :P Tylko wiedzieć, a zrobić, to niestety obecnie dwie różne sprawy :/ Jednak strasznie mi miło, że rozdział się spodobał (przysłowiowo kamień z serca spadł :P) i... Ginny, serio? Ja mam się za motywację i komplementy obrażać? Aż tak mnie nie powaliło jeszcze xDDD No i bloga nie zawieszam, ale raczej nie będzie rozdziałów częściej niż raz na miesiąc :C
      Mega wielkie podziękowania za długaśny komentarz kochanie! :D:***

      Usuń
  3. "- Lekceważysz Makarova. Lekceważysz mnie. A lekceważenie swoich przeciwników jest... bardzo... złe! - Niespodziewanie Zero uderzył dłońmi w biurko." Stary, nie czujesz jak rymujesz. Musiałam to zrobić... Oj musiałam!
    Chciałam Ci w tym komentarzu wypisać fragmenty, które mi się najbardziej podobały, ale no niestety - było ich za dużo. Na pewno obuwie Natsu zasługuje tu na miejsce pierwsze ;D
    Rozdział długi - no może trochę za długi, ale uwielbiam, gdy się czyta i czyta i wie, że coś co jest fajne, jakimś sposobem się nie kończy.
    Lucy, nie, przepraszam!, cycata zołza uciekła zostawiając Natsu na pastwę losu jakiejś kobiecinie, co daje dupy za kasę. No serio? I ty, Natsu, jeszcze się z nią obłapujesz, wiedząc to, na oczach Lucy? Nie no, trzymajcie mnie, bo jak nic go zabiję. W tej chwili cała moja sympatia do Lisanny, którą tak budowałam czytając bloga Oli Ri, rozwaliła się na kawałeczki i zmieszała z piaskiem. Dzięki Yasha, przypomniałaś mi, gdzie jej miejsce xD Powróciłam stara ja, bejbe!
    Wracając. Lucy uciekła, ale ma wrócić. Czegoś ważnego jej nie powiedzieli, a skoro blondynka jest taka mądra i spostrzegawcza, jak to wszyscy mówią, zorientuje się, że właśnie jej tego nie powiedzieli. Idąc dalej tym tropem, Lucy znowu zacznie obracać się w tym wesołym towarzychu i spotka Natsu, z którym będzie wreszcie mogła normalnie i legalnie być. Ha! I znowu wracamy do Lisanny! Jak ona chciała zbierać te pieniądze? Wciągając cukierki uszami, tfu!, nosem?! I co jej to miało dać? Jeszcze więcej kasy do nazbierania i obsłużenia gości, no bo raczej nie piniążki przeznaczone dla rodzeństwa... Czasami jest serio głupia... Albo zawsze... Tak, nienawiść do Lisanny jest włączona!
    I zostało mi jeszcze jedno do skomwntowania. Coś bardzo ważnego. A mianowicie Juvia i Gray. W tym momencie zastanawiam się, czy to nie Gray powinien starać się o posadę Idioty nr 1... Niech on się wreszcie zastanowi, czego chce. Najpierw gada, jaki to on przejęty losem Juvii i próbuje na chama wskoczyć jej do łóżka, potem upija się w barze i tam dowiaduje się, jak bardzo dziewczyny są zUe i gupie, by na koniec stwierdzić, że to wcale, a wcale, ni chuja wręcz nie obchodzi go, z kim dziewczę się umawia i rzuca się na Totomaru... Eh... On na 100% jest idiotą. No ja sobie wypraszam... Szkoda marnować na niego czas... Ale Gruvię i tak uwielbiam.
    Hehe, to chyba na tyle dzisiaj z mojej strony, bo czeka mnie jeszcze sprzątanie domu, granie w Lol'a niewinną wiewiórką z bombami i... coś tam jeszcze.
    Pozdrawiam i stety (albo i nie) zaznaczam w kalendarzu dzień, w którym oficjalnie zakończyła się ta saga xD
    Życzę wszystkiego co najlepsze i biegnę po ścierkę!

    ~Juvia L.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Haha, o lol, dopiero teraz zobaczyłam ten rym O.o xD I nie no... nie chciałam nakłaniać do hejtowania Lisanny :D Ok, może tutaj nie jest wzorem do bycia wzorem do naśladowania, ale to, że tutaj jest (dosłownie) dziwką, to nie musi się zaraz odbijać na innych blogach :D Gdzie indziej może być fajniejsza :D. A co do Graya... To nie idiotyzm. Powiem wprost - to alkohol i desperacja x'D.
      I Juvia, jak chcesz to przy okazji daj namiary na siebie na LoLa (nie gram często, ale czasem ochota najdzie ;P)

      Usuń
  4. Proszę. Uracz mnie nowym rozdziałem jak najszybciej, bo ja tu zwariuję!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Przecież dopiero co wstawiłam jeden :D I niestety nie wiem kiedy będzie nowy - tak jak wspomniałam w autorskim dopisku :P

      Usuń
  5. Brak komentarza. Plusz je wafelki, więc dopiszę później. Ale, żeby nie było. Czytałam wszystko 2 razy!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Po ty, rozdziale... nie wiem co napisać. Czekałam i czekałam, a ty mi kurwa wyskakujesz z takim czymś! Dlaczego tak nisko oceniasz rozdział? Gaajel i Levy <33 ty to wiesz jak mi dogodzić. Wkurwiona Juvia! YES! YES! YEEES! Wszystko czytałam 2 razy, ponieważ nie dotarło do mnie to co się stało. Cudo... Tylko tyle napiszę, pod tym cholernie długim rozdziałem. No i jeszcze przepraszam, że komentaż dodaje późno, ale głupi sąsiad robi remont, a internet siada co 10 minut. Zrozumiesz to REMONT w NIEDZIELE!

      Za wszelkie błędy przepraszam, ale z tableta ciężko się pisze. :c
      Życzę weeeeeeeeeeeeeny!! I czekam na kolejny rozdział (doczekam się przed świętami?) bo jak nie, to z plusza wchodzę raban robię, a potem wychodzę...

      PS. Świetne rymy Ci wychodzą. Chyba wiesz o co chodzi. ;333

      Usuń
    2. "Czekałam i czekałam, a ty mi kurwa wyskakujesz z takim czymś!" ... po czymś takim spodziewałam się solidnej zjebki, a nie samych pozytywów :D Ale cieszę się, że rozdział się spodobał :3. A sąsiada to faktycznie masz fajnego, nie ma co...
      Mam nadzieję, że wafelki były smaczne i postaram się, by następny post był przed świętami ^,^

      Usuń
    3. XD Nie no... jak byś dostała opierdol, to w tedy kultularnie bym się wyrażała. Tak, mojej logiki nikt nie zrozumie. Ale jak zawsze zapomniałam czegoś dopisać i zapytałam się na chacie. xD Jestem geniuszem nad geniuszami. No, a tak na serio, to jestem cymbał, który do tej pory zastanawia się, czy założyć bloga, czy nie (wcale nie minęły 2 lata; wcale). Chwila... em miałam coś znowu napisać i zapomniałam. Jak coś to napiszę na chacie. :3 No i na rozdział czekam do października. <33

      Usuń
  6. Według mnie rozdział był spoko. Podobała mi się scena z Levy i Gajeelem oraz to przypominanie przeszłości. Myślę, że był to dobry rozdział na zakończenie sagi Taki spokojny, bo właściwie nie działo się w nim za wiele.
    Cana z Laxusem też spoko.
    Nie chce mi się pisać dlatego na koniec napiszę tylko tak.
    Yasha ty się nami tak bardzo nie przejmuj bo my poczekamy na rozdział.Więc odpocznij se, bo jeśli ty nam padniesz to kto dokończy Mafie? Ja na pewno nie xD A jak se porządnie odpoczniesz to i lepsze rozdziały będą ci wychodzić i wena powinna przyjść.( Mi zawsze przychodzi jak coś oglądam czy czytam) A czytelnicy zrozumieją to i poczekają, bo my wiemy jak się ciężko dla nas starasz :D
    Cień: Ta, a podobno pisać ci się nie chciało.
    Oj tam oj tam, tak wyszło.
    Cień: Co za kobieta.
    Insynuujesz coś?
    Cień: Nie nic.
    Taa yhy.
    Więc ja Alice rozkazuję ci odpocząć. Nie ma sprzeciwu.
    Na razie.

    Alice i Cień

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No fakt, ten rozdział miał być takim "domknięciem" ;). Nie licząc ostatniej sceny, tam akcji trochę było...tzn miało być x'D
      I spokojnie, tak źle nie jest, żebym miała paść :D No ale wiadomo jak to bywa, raz na wozie, raz pod wozem, więc ogromnie Ci dziękuję za zrozumienie :) :***

      Usuń
  7. Jak zawsze będę szczera...
    Muszę ci powiedzieć, że cholernie zawiodłam się tym rozdziałem. Naprawdę oczekiwałam czegoś innego i poprzedni był dużo lepszy niż ten... Nie wiem, czy mogę coś jeszcze oprócz tego, że chyba nie dałaś się nabrać na moje złośliwe żarciki, więc przejdę do właściwej treści komentarza. Początek w zasadzie możesz sobie przeczytać na odwrót. Rozdział spełnił moje oczekiwania i był dużo lepszy od poprzedniego. Naprawdę sporo się w nim działo, choć będę szczera, że wolę krótsze rozdziały. W tym po prostu już nie wyrabiałam z ilością tekstu. Dlatego dopiero dzisiaj skończyłam czytać i naprawdę był dobry. Wiele się działo, wiele tajemnic nas odwiedziło, cholernie mnie zaciekawiłaś w wielu kwestiach i nie wiem, czy coś jeszcze... Może to, że mam teorię na temat kwestii, którą poruszył Gildarts. O tym, co nie powiedział Lucy Makarov, ale zobaczymy czy się sprawdzi. Póki co wszystko ciekawie się zapowiada. Tylko nie rozumiem jednej rzeczy... Ten troll odnośnie ostatniego rozdziału sagi. Napisałaś, że przecież "nie zostawiłabyś nas bez tylu odpowiedzi" albo coś w tym stylu, a mam wrażenie, że ten rozdział jest dużo bardziej zagadkowy niż poprzedni...
    Dobra.
    Życzę ci weny, czasu i sprawnego kompa, bo jakoś weny do pisania komentarza nie mam. Mam nadzieję, że skleiłam coś sensownego pod tym rozdziałem.
    Pozdrawiam
    Ola Ri ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Haha, no nieźle żeś mnie strollowała :D Nie wiem czy to przez twoje stwierdzenie "będę szczera", ale nabrałaś mnie :P Już takiego smutasa walnęłam, że aż tak kogoś zawiodłam... a tu takie coś :D Oj ty niedobra!
      No i wiem, że (znów) "przegięłam" z długością rozdziału, ale to tak samo jakoś wychodzi :P. Jednak cieszę się, że dałaś radę dobrnąć do końca :). I co do tego trolla, trollem głównie miał być fakt, że poprzedni rozdział miał zakończyć sagę.. ale jednak nie, hehe :P. Ale fakt, chciałam wyjaśnić kilka spraw, lecz postanowiłam nie wyciągać od razu wszystkich kart - np. na później sobie zostawiłam Graya i jego odkrycie odnośnie listu samobójczego Porli. Jednak głównie chciałam zakończyć wątek z Tono Rabbitsem (chociażby dlaczego miał inne nazwisko niż Robert McGarden, co niektórych zastanawiało :P) no i "nieporozumienie" między Oracion Seis, a Grimoire Heart (bo właśnie głównie to miałam na myśli, mówiąc, że nie zostawię tego o tak :P). A pozostałe fragmenty tekstu to znów nowe niewiadome - no bo chyba nie myśleliście, że w rozdziale nie będzie żadnych nowych tajemnic, a same wyjaśnienia :P Nie byłabym sobą, gdybym tak nie zrobiła xD.
      Dziękuję Olu za komentarz, jak na brak weny to całkiem sporo tu wyskrobałaś :D I jeszcze nabrałaś, hehe :P

      Usuń
    2. Czyli jednak mi się udało... Nie spodziewałam się, ale 1:0 dla Oli! ;)
      No i jakoś jednak sporo wyskrobałam. Myślałam, że jakoś mniej....
      I teraz mi się jeszcze jedno przypomniało. Najlepsze w tym rozdziale to był chyba test Levy, że ona przejmie nazwisku po Gajeelu. Jak to mówi youtuberka, którą oglądam, to "rozpierniczyło system" ;)
      I oczywiście, że nie myślałam, że teraz rozwiążesz wszystkie zagadki!

      Usuń
  8. Piękne rozdział,ale mam nadzieję,że Lucy wróci? Cieszę się, że robota ruszyła. Normalnie zaraz się popłaczę. A je*ać to ryczę. Właśnie dla takich rzeczy warto żyć. Dziękuję ci Yasha:)
    -Yukiriki-

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jej... Nie płacz :D Nie chcę, żeby ktoś przeze mnie płakał x'D. Ale widzę, że moje "wypociny" sprawiają ci radość, a to sprawia, że jestem naprawdę szczęśliwa :))) Więc to ja ci powinnam podziękować :D

      Usuń
    2. Dla jasności jestem dziewczyną,ale nic nie szkodzi,a płaczę,bo Twoje rozdziały są piękne i nie mogę się doczekać kolejnych,a w szczególności 55 pt. "Randka" (chyba dobry rozdział?) Rety nie mogę wytrzymać chcę już wiedzieć kto z kim będzie na tej randce :):):):):):):):)
      -Yukiriki-

      Usuń
  9. No i gdzie nam Lucy zniknęła? xD Piszesz taaak długie rozdziały, że już się gubię trochę, ups :/ Czytałam ten rozdział zaraz po opublikowaniu, ale żeby skomentować mam czas dopiero teraz i nie pamiętam do końca akcji z tej notki. Kurka no :c No, ale dobra, dobra, bierzemy się w garść! Momenty z Levy i Gajeelem były naprawdę świetne. Przyjemnie się czytało ich droczenie się ze sobą :D I kto by się spodziewał, że nasz metal potrafi słuchać innych :D Widać, że ekipa FT już nam się zbiera co przyjęłam z ogromnym bananem na twarzy C: No i cóż to ten nasz Gray wyprawia, co? Chociaż nie powiem po całej akcji z komisarzem to Toti sobie zasłużył xD Aż się zdziwiłam, że Juvia nie pomogła Grayowi dobić Totomaru tą whisky XD Ok, dalej. Nawalanka mafii totalnie w stylu Yashy, jest. Mordy, jest. Ładna laska klejąca się do Zerefcia, jest. Yasha plox, no :V O niczym nie zapomniałaś XD
    EmoYasha sio sio. Nikt cię tu nie lubi! Wypad z baru! A ty Yashuś się nam nie podłamuj! :D Trzymamy za ciebie kciuki, więc na spokojnie sobie wszystko ogarnij, a przewyższysz Boga :DD Zobaczysz!
    Całuję i pozdrawiam!
    Shaila Black :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Lady Black... Zaczęłam oglądać (w końcu) "Grę o tron", przez co twój nowy nick bardzo przyjemnie mi się kojarzy xD Co do długości rozdziałów, to chcę od nowego arcu pisać krótsze (ale jak to wyjdzie w praktyce...). I... przewyższysz Boga xD? Haha, dzięki, cokolwiek miało to znaczyć xD.
      Przyjmuję buziaka, wyganiam EmoYashę i również pozdrawiam :***

      Usuń
  10. Rozdział nie jest zły :)
    Najlepsze momenty wyszły Ci opisując Levy i Gajeela :D :D Były bezbłędne i dzięki temu o wiele bardziej zaczęłam ich lubić jako parę niż LaxCana a to jest coś :) Ogółem Cana zaczęła mnie w tym rozdziale irytować ale nie mogę stwierdzić czym tak dokładnie :P
    Zapowiadają się z miany w policji, a Totomaru miał meeeega pecha xD xD
    Zaskoczyłaś mnie sprawą z Lisanną bo nie spodziewałam się że bierze.

    A teraz najważniejsze : choćby i miałam czekać na rozdział 3 miesiące, masz mi wreszcie porządnie odpocząć i nami się nie przejmować !!!! Jak tylko naładujesz baterie na pewno przyjdzie Ci masa genialnych pomysłów i bedziesz bardziej zadowolona ze swoich rozdziałów :) a my sobie spokojnie poczekamy :D :D
    Pozdrawiam :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bardziej niż LaxCanę? To jest NAPRAWDĘ coś :D
      "choćby i miałam czekać na rozdział 3 miesiące" ... minęły cztery, ciekawe czy nadal czekałaś/czekasz x'D. No i jak widać, dopiero teraz przysiadłam do blogów, nie miałam nawet zbytnio jak na komentarze odpisać (przepraszam), ale czy odpoczęłam? Zrobię to chyba dopiero w grobie xDDD.
      Bardzo dziękuję za komentarz Ann :***

      PS. Ty wchodzisz jeszcze czasem na gg?

      Usuń
  11. Yasha kiedy rozdział? Umieram!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Już jest :P *odpisała po... trzech miesiącach* (jaki wstyd, wybacz Anonimku :C)

      Usuń
  12. Nie do końca zrozumiałam Twój dopisek na samym końcu rozdziału... Przecież wyszedł świetnie! Dlaczego oceniasz go tak nisko? Tylko moim zdaniem, przez to, że wyszedł Ci tak długi mogłabyś podzielić go na dwie częśi. Levy i Gajeel <3
    Pozdrawiam i życzę weny!
    http://klatwa-blizniakow.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Większość rozdziałów mogłabym podzielić co najmniej na dwie części, takie kolosy nie raz powychodziły :D A dopisek... Może to przez to, że jestem wobec siebie bardzo krytyczna i wymagająca, a może przez to, że gdy czasem wertuję się jeden fragment po kilkanaście razy, to ten się po prostu przejada i nie wydaje się już tak atrakcyjny jak za pierwszym razem... Po czterech miesiącach już na serio nie pamiętam xD.
      Dzięki za komentarz ;)

      Usuń

Wasze komentarze cieszą mnie jak mało kogo, jednak nie zaklepujcie miejsc. To nie ważne, kto jest pierwszy, kto ostatni. Takie wpisy zostaną usunięte.
Wszelkie pytania kierujcie do spamownika.
A jak przeczytałeś rozdział, to pozostaw po sobie ślad.
Jesteś anonimem? Podpisz się jakoś.

Całusy dla was śle z góry wdzięczna Yasha ^.^